Tαξίδι στο δωμάτιο μου | Xavier de Maistre, 1794

“Όμως στο ταξίδι μου θα βαδίσω περισσότερο, διότι θα διασχίσω το δωμάτιο μου κατά μήκος και πλάτος ή και διαγωνίως, χωρίς να ακολουθήσω κανόνες ούτε μεθόδους.
– Θα κάνω ακόμα και ελιγμούς και θα διατρέξω όλες τις γεωμετρικά δυνατές γραμμές, αν χρειασθεί.
Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι τόσο πολύ κύριοι των κινήσεων τους και των ιδεών τους, που λένε: «Σήμερα θα κάνω τρεις επισκέψεις, θα γράψω τέσσερα γράμματα,θα τελειώσω τη δουλειά που άρχισα.»
– Η ψυχή μου είναι τόσο ανοιχτή σ’ όλες τις ιδέες, τις προτιμήσεις και τα αισθήματα’ δέχεται με τόση απληστία ό,τι της προσφέρουν!…
– Γιατί, άλλωστε, να αρνηθεί τις ηδονές που είναι διάσπαρτες στο δύσκολο δρόμο της ζωής;

Είναι τόσο σπάνιες, τόσο λίγες, που θα έπρεπε να είναι κανείς τρελός για να μη σταματήσει, να μην αλλάξει ακόμα και τη διαδρομή του, προκειμένου να μαζέψει όλες αυτές που είναι γύρω του. Δεν υπάρχει πιό μεγάλη ευχαρίστηση, κατά τη γνώμη μου, από εκείνη του να ακολουθεί κανείς τα ίχνη των ιδεών του, όπως ο κυνηγός καταδιώκει το θήραμα, χωρίς να προσποιείται ότι ακολουθεί έναν ορισμένο δρόμο.
Για τούτο το λόγο, όταν ταξιδεύω στο δωμάτιο μου, σπάνια διαγράφω μία ευθεία: πηγαίνω από το τραπέζι μου σ’ έναν πίνακα που βρίσκεται σε μια γωνία. ‘Απο κεί λοξοδρομώ για να πάω στην πόρτα’ αλλά, ενώ, όταν φεύγω, πρόθεση μου είναι να πάω οπωσδήποτε εκεί, αν συναντήσω την πολυθρόνα μου στο δρόμο, χωρίς δισταγμό, κάθομαι αμέσως.”

“My room is situated on the forty-fifth degree of latitude, according to the measurement of Father Beccaria; it stretches from east to west; it forms a long rectangle, thirty-six paces in circumference, if you hug the wall. My journey will, however, measure much more than this, as I will be crossing it frequently lengthwise, or else diagonally, without any rule or method. I will even follow a zigzag path, and I will trace out every possible geometrical trajectory if need be. I don’t like people who have their itineraries and ideas so clearly sorted out that they say, “Today I’ll make three visits, I’ll write four letters, and I’ll finish that book I started.” My soul is so open to every kind of idea, taste and sentiment; it so avidly receives everything that presents itself!…And why would it turn down the pleasures that are scattered along life’s difficult path?”

“Is there any theater that better quickens the imagination, that more effectively awakens thoughts of tenderness, than the piece of furniture in which I sometimes find oblivion?”