Τη νύχτα | Cesare Pavese, 1908-1950
Leon Bonvin, Moonlight Scene, Houses in Background, 1864
“Φοβόμαστε τους εαυτούς μας και το σκοτάδι κι όποιος φοβάται το σκοτάδι δεν είναι επειδή πιστεύει σε περίεργες υπάρξεις. Απλώς είναι κάποιος που ξέρει ότι το αίμα του και η σκέψη του μπορούν να διεγερθούν στην επαφή με τη νύχτα και να φανερωθούν πράγματα θαυμαστά…”
“Κάτι βέβαια είχε συμβεί στη διάρκεια της νύχτας. Είχαμε ονειρευτεί με τέτοια πίστη που τώρα κάθε ενθύμηση είχε καταργηθεί κι απόμεινε στο αίμα μας μόνο μια ξαφνιασμένη δυσπιστία. Έτσι ο βόμβος της σιωπής σε κάνει να σκεφτείς άλλοτε μια κραυγή, άλλοτε κάποιον εκκωφαντικό θόρυβο απ’ τον οποίο δεν ακούγεται τίποτα…”
Cesare Pavese, Όνειρα στον κάμπο
μτφ: Θανάσης Κουτλής
So that when the silent night comes,—you find yourself revisiting in dreams those ocean-shores thousands of miles away. The wrinkled sand, ever shifting yet ever the same, has the same old familiar patches of vari-coloured weeds and shining rocks along its level expanse: and the thunder-chant of the sea which echoes round the world, eternal yet ever new, is rolling up to heaven. The glad waves leap up to embrace you; the free winds shout welcome in your ears; white sails are shining in the west; white sea-birds are flying over the gleaming swells. And from the infinite expanse of eternal sky and everlasting sea, there comes to you, with the heavenly ocean-breeze, a thrilling sense of unbounded freedom, a delicious feeling as of life renewed, an ecstasy as of life restored. And so you start into wakefulness with the thunder of that sea-dream in your ears and tears of regret in your eyes to find about you only heat and dust and toil; the awakening rumble of traffic, and “the city sickening on its own thick breath.”
Lafcadio Hearn / New Orleans [exerpt]
http://blastedheath.tumblr.com/post/51067934055/artemisdreaming-moonrise-1906-b-j-o
[ Moonrise, 1906 , B. J. O. Nordfeldt ]
.