Aρέμηλακ / Αναφορά περιπτώσεων | Αλέξανδρος Σχινάς (1966)

” Επί κεφαλής μιάς αδιάσπαστης φάλαγγος ανθρώπων, του ενός μέσα στον άλλον, που του μοιάζουν, που είναι σαν ο ίδιος άνθρωπος, που βαδίζει προς τα  πίσω στο πεζοδρόμιο απ’ όπου ήρθε, που βηματίζει ανάποδα από το ένα  πεζοδρόμιο στο άλλο στο σταυροδρόμι απ’ όπου πέρασε, που υποχωρεί με την πλάτη μέσα σ’ ένα ποτοπωλείο, ως ένα τραπέζι, σ’ ένα κάθισμα, που φέρνει  κάθε τόσο στα χείλη του ένα άδειο ποτήρι, που γεμίζει σιγά – σιγά με μπίρα, που είναι εντελώς γεμάτο στα χέρια ενός γκαρσονιού που υποχωρεί προς το βάθος χαμογελώντας, όπως αυτός υποχωρεί προς τα έξω λέγοντας αρέμηλακ, που κινείται με το ένστικτο του σβέρκου του, ανάμεσα σε ανθρώπους που οδεύουν κι αυτοί προς τα πίσω, ανάμεσα σε αυτοκίνητα που τρέχουν με την όπισθεν, πλάι από ένα καμένο σπίρτο χάμω, που κάποιος μαγνητίζει από ένα μπαλκόνι με τα δάχτυλα κι ανάβει μ’ αυτό το τσιγάρο του, που φθάνει σήμερα το πρωί σε μιά είσοδο, που κατεβαίνει μιά σκάλα προς τ’ απάνω, που κοιμάται βαθειά σ’ ένα κρεβάτι, που ξυπνάει χθες τα μεσάνυχτα, που σηκώνεται κατάκοπος, που φορεί άλλα ρούχα, που διαβάζει από το τέλος ως την αρχή ένα βιβλίο, που το ξεχνάει εντελώς αμέσως μετά, που ανεβαίνει τη σκάλα προς τα κάτω, που κινείται πάλι μέσα σε δρόμους, σε σπίτια, ανάμεσα σε άλλους, στην ίδια πάντα φάλαγγα, όλο και πιό ανόμοιος με τους σωσίες του, όλο και πιό απορημένος με το αίνιγμα της ζωής του, στην πορεία μιάς αδιάκοπης υποχωρήσεως, στη διεύθυνσι μιάς συνεχούς ανακλήσεως, στη γραμμή μιάς μόνιμης ήττας, σε μιά γραμμή που διασταυρώνεται αναρίθμητες φορές με τον εαυτό της, πού διέρχεται σε χίλια σημεία από μέσα του, στον χάρτη αυτής της πόλεως, άλλων πόλεων, αυτής της πόλεως, στον χάρτη αυτού του κόσμου, ως το οριστικό  τέρμα της, που κόβεται απότομα, με την τελευταία κραυγή ενός νεογέννητου.”

Αλέξανδρος Σχινάς, Με Κόκκινο φως / Αναφορά περιπτώσεων, 1966

.