The Top of the Wall & The Devil’s Stomach | Children’s Dreams / La Révolution Surréaliste, 1925
1901
– I once dreamed that I was in my room. Suddenly, my boots glided across the floor and climbed
the wall. When they reached the top of the wall I shouted: “Send me post cards!” And when
they’d climbed to the top I suddenly saw on the wall red devils with long ears. They shoved me
and jumped up and down on the bed. One of them sat on the chair. The chair turns to the wall and
the red devil is carried to the wall and the other to the floor. The devil climbs the wall. I grab a
towel and toss it to him. He takes it and leaves.
the wall. When they reached the top of the wall I shouted: “Send me post cards!” And when
they’d climbed to the top I suddenly saw on the wall red devils with long ears. They shoved me
and jumped up and down on the bed. One of them sat on the chair. The chair turns to the wall and
the red devil is carried to the wall and the other to the floor. The devil climbs the wall. I grab a
towel and toss it to him. He takes it and leaves.
Duval (11 years old)
– A skeleton tells me: “I want to take you because you’ve been living a long time, little one.
I’m going to get a pitchfork to take you to the devil.” Once we reached the devil there wasn’t
room for me. The devil says: “Since there’s not enough room I’m going to swallow you.” I saw
a bunch of children in the devil’s stomach. But the devil says: “I can’t breathe anymore.” And
he says to me: “Get out of my belly, little monster, and go back to the earth.” The skeleton
returns to tell me I had to wake up. My dream ended.
I’m going to get a pitchfork to take you to the devil.” Once we reached the devil there wasn’t
room for me. The devil says: “Since there’s not enough room I’m going to swallow you.” I saw
a bunch of children in the devil’s stomach. But the devil says: “I can’t breathe anymore.” And
he says to me: “Get out of my belly, little monster, and go back to the earth.” The skeleton
returns to tell me I had to wake up. My dream ended.
Collombet (10 years old)
La Révolution surréaliste was a publication by the Surrealists in Paris. Shortly after releasing the first Surrealist Manifesto,
André Breton published the inaugural issue of La Révolution surréaliste on December 1, 1924.
Each morning in every family, men, women and children, if they have nothing better to do, tell each other their dreams. We are all at the mercy of the dream and we owe it to ourselves to submit its powers to the waking state.
La Revolution Surrealiste / No.1 / Dec 1925
N: What is fear?
A: Betting your last dime on a deserted public plaza
N: What is a catastrophe?
A: The bolt of disasters.
N: What is fur?
A: The hummingbird that recalls the deluge while playing with the shadow of a fish.
N: What is fire?
A: Automatic decals.
A: What is a social upstart?
N: An action packed landing.
N: What is fatigue?
A: Negative cruelty; the abstract jungle of withdrawals.
Aragon and Marcel Noll / Dialogue /
La Revolution Surréaliste / no. 11 / Mar 1928
–
http://thereminsoul.tumblr.com/post/49360727110/chagalov-marc-chagall-with-a-child-in-front-of
http://thereminsoul.tumblr.com/post/49360616707/firsttimeuser-fairs-of-pegalle-paris-1955
.
Στο σπίτι μας δεν ανθίζουν εποχές
Ανθίζουν τα μαλλιά μας
Συχνά ακούς τριγμούς μες στην σιωπή
φυλλώματα σέρνονται στα δωμάτια
πέπλα ριχτάρια παντού κρέμονται
στα πόδια, στην πλάτη, φίδια ζωντανά στα πλευρά μας
Από τον ήχο στα δάπεδα καταλαβαίνεις αν είναι ξερά
τα φύλλα
ηχούν ξυραφιές σε γυμνά δέρματα στους ώμους μας
μοιάζουνε γλώσσες ερπετών, σαλεύουν ως τους καρπούς των χεριών
χαμηλά ως μέσα στα δάχτυλα
Στο σπίτι μας τα φυτά μπερδεύονται στα βήματα
στις γωνιές, στα παράθυρα, στα κρεβάτια
οι μίσχοι, οι ανθοί πλέκουν, τυλίγονται, σμίγουν σκύβουν
παντού
Η μητέρα λέει πως πρέπει να καθαρίζουμε
Στο σπίτι μας είναι πάντοτε φθινόπωρο
Η μητέρα έχει τον μεγαλύτερο κισσό απ’ όλους το αναρριχητικό
το πιο όμορφο
οι παραφυάδες πέφτουν στα μάτια της -αφέλειες
που μια μέρα θα κρύψουν εντελώς το πρόσωπό της-
⁄ Η μητέρα υπήρξε βέβαια αφελής
όμως μεγάλωσε με τον καιρό
Ο μίσχος σκλήρυνε άκαμπτος λαιμός
Το αναρριχητικό ξυλοποιήθηκε/
Την εμποδίζει να δει
Την εμποδίζει να βαδίσει
Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις
Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα
(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)
Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε
κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους
Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο
έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε
χωρίς να πει ούτε λέξη
Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν ανεξέλεγκτα
το μέσα τοπίο ερήμωσε
σκληρύναμε
Δεν περιμένουμε κανέναν
Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι
το κενό
μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά
θέλουμε αλλά δε μπορούμε πια να στρέψουμε αλλού το πρόσωπό μας
Το Κάλεσμα της νύχτας / Terrarium // Το πείραμα του Ward / 2014 / Ελένη Ν. Γαλάνη /
Με αφορμή τον ομότιτλο πίνακα του Paul Delvaux “L’ appel de la nuit' /
Αραλιίδες (Araliacae), Σκιαδανθή, (Umbelliferae) ή σελινώδη (Apiales)/ Κισσός
.