Λουλού, ο παπαγάλος | Gustave Flaubert, 1877
”Τον φώναζαν Λουλού. Το κορμί του ήταν πράσινο, οι άκρες των φτερών του κόκκινες, το μέτωπο του γαλάζιο και ο λαιμός του χρυσωπός.”
”Κυκλοφορούσε μες στο σπίτι ελεύθερα. Όταν κατέβαινε τα σκαλιά, στήριζε το γαμψό του ράμφος πάνω στα σκαλοπάτια, σήκωνε το δεξί πόδι, μετά το αριστερό. Κι εκείνη φοβόταν, μήπως μια τέτοια γυμναστική του φέρει, τελικά, ζαλάδες. Μια μέρα ο παπαγάλος αρρώστησε, δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε να φάει.”
”Κουβέντιαζαν οι δυο τους, εκείνος επαναλαμβάνοντας κατά κόρον τις τρεις φράσεις πού ήξερε, εκείνη απαντώντας με λέξεις ασύνδετες, πού ξεπηδούσαν όμως από την καρδιά της. Μέσα στην απομόνωση της, ο Λουλού ήταν σαν γιος, σαν εραστής. Σκαρφάλωνε πάνω της, της δάγκωνε τα χείλη, πιανόταν από το τσεμπέρι της, και όπως αυτή έσκυβε το μέτωπο, κουνώντας το κεφάλι σαν παραμάνα, τα μεγάλα φτερά του σκούφου της και τα φτερά του πουλιού, πάλλονταν στον ίδιο ρυθμό.”
”΄Ενα πρωινό του φοβερού χειμώνα του 1837, τον είχε βάλει, εξαιτίας του κρύου, μπρος στο τζάκι. Τον βρήκε εκεί πεθαμένο, στη μέση του κλουβιού, με το κεφάλι κάτω και τα νύχια ανάμεσα στις σιδερόβεργες.”
”΄Εκλαιγε τόσο πολύ, πού η κυρά της της είπε: – « Έ, μα πια! Βαλσαμώστε τον!»”
”Κάποτε έφτασε επιτέλους! Κι ήταν ένας Λουλού υπέροχος, όρθιος σ’ ένα κλαδί, πάνω σε μια βάση από ακαζού, με το ένα πόδι ανασηκωμένο, το κεφάλι γυρτό, δαγκώνοντας ένα καρύδι που ο ταριχευτής – για περισσότερη μεγαλοπρέπεια – είχε βάψει χρυσό. Τον έκλεισε στην κάμαρα της.”
”Απέκτησε μια ειδωλολατρική συνήθεια: προσευχόταν γονατιστή μπροστά στον παπαγάλο. Μερικές φορές ο ήλιος έμπαινε απ’ τον φεγγίτη κι έπεφτε πάνω στο γυάλινο μάτι του κάνοντας το να λάμπει τόσο πολύ, πού η Φελισιτέ εκστασιαζόταν.”
Flaubert’s Parrot, The Museum of Flaubert and the History of Medicine
*Ο Flaubert δανείστηκε τον παπαγάλο από το Μουσείο της Ρουέν
και τον τοποθέτησε στο γραφείο του ενόσω έγραφε τη νουβέλα
«Μια απλή καρδιά».
Julian Barnes, Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ
http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/cornell/cornell.hotel-eden.jpg
Joseph Cornell / Untitled / The Hotel Eden / c. 1945
http://3.bp.blogspot.com/-btBMd8yar0w/TiykdDcw8mI/AAAAAAAADI8/eZjKT78pOLw/s1600/dead%2Bplanet%2B66%2B2.JPG
Dead Planet 66 / Surrealist Box for Joseph Cornell
http://0.tqn.com/d/arthistory/1/0/e/Z/jcni_08.jpg
Joseph Cornell / Medici Slot Machine (1942).
–
Τι σχέση μπορεί να έχει ένας παπαγάλος με τα μαθηματικά; Πως μπορούν να συνεργαστούν ο παπαγάλος, ένας ηλικιωμένος πρώην βιβλιοπώλης, ένα κουφό αγόρι και τα ετεροθαλή δίδυμα αδέρφια του, διάνοιες στα μαθηματικά, στη διαλεύκανση ενός φόνου που συνέβη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τους;
Το θεώρημα του παπαγάλου / Denis Guedj / 1998
.
Ο Joseph Cornell ήταν ένας εντελώς ποιητικός άνθρωπος. Δεν είχε κανένα μέτρο, αλλά δεν ήταν για κανένα λόγο τρελός. Επέτρεπε απλά στον εαυτό του να έχει μια αφθονία χαράς. Είχε εκπληκτική επαφή με την δουλειά του. Ό, τι κι αν ήταν… Ένα κουτί γεμάτο φάρμακα ή ένα κουτί γεμάτο πουλιά. Μου άρεσε γιατί ήταν μια βουτιά στο παρελθόν εντελώς μοναδική. Κατά μία έννοια είναι 'νεκρόφιλος', σε παρασέρνει μαζί του πίσω στο παρελθόν, όπου έβρισκε όμορφα πράγματα. Ήταν αληθινός καλλιτέχνης με οράματα ωραίων γυναικών.
Συνήθιζα να πηγαίνω στο σπίτι του Cornell, στην Utopia Parkway, στο Queens της Νέας Υόρκης. Είχε ένα αδερφό ανάπηρο, που ήταν καθυστερημένος και είχε δυσκολίες στη ομιλία του. Τον μετακινούσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Τον αγαπούσε πολύ και τα φαγητά που του έφτιαχνε, αποτελούνταν από πιάτα όπως καρύδια, ζελέδες φρούτων με τα πιο απίστευτα χρώματα. Δεν υπήρχε καθόλου «αληθινό φαγητό» αλλά ήταν πάντα χρωματιστό. Συνήθιζε να ζουλάει βιολέτες στη μανιταρόσουπα και να φαίνεται μωβ. Ο Cornell δεν έτρωγε πολύ και μιλούσε με μια υπέροχη φωνή..
Αλέξανδρος Ιόλας
.