The Scream / Edvard Munch, 1893 | Ένας άνθρωπος, που το πλήθος τον έχει εξουθενώσει | Raoul Vaneigem, 1967
”Ο γνωστός πίνακας του Edvard Munch, Η κραυγή, μου θυμίζει αυτό που νιώθω δέκα φορές τη μέρα. Ένας άνθρωπος, που το πλήθος – ορατό μονάχα απ’ αυτόν – τον έχει εξουθενώσει, ουρλιάζει ξαφνικά για να σπάσει τον κλοιό, να θυμηθεί ποιός είναι, να ξαναμπεί στο πετσί του.
Σιωπηρές συγκατανεύσεις, παγωμένα χαμόγελα, άψυχα λόγια, μαλθακότητα και ταπείνωση, όλα κομμάτια σε κάθε του βήμα, μαζώνονται, μπαίνουν μέσα του, τον εξορίζουν απ’ τους πόθους και τα όνειρα του, εξατμίζουν την ψευδαίσθηση του «είμαστε μαζί».
Σκουντιόμαστε χωρίς να συναπαντιόμαστε΄ η απομόνωση προστίθεται στην απομόνωση, και δεν αθροίζεται΄ το κενό αδράχνει τους ανθρώπους στο μέτρο που αυξάνεται η πυκνότητα τους. Το πλήθος με τραβάει έξω από μένα, αφήνοντας μυριάδες μικροπαραιτήσεις να θρονιαστούν πάνω στην κενή μου παρουσία.”
Edvard Munch, The Scream, 1893
Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία – κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.
Edvard Munch / diary / Nice / 22.01.1892
Ο αρχικός τίτλος που δόθηκε στον πίνακα ήταν Ο Λυγμός της Φύσης / Der Schrei der Natur
[The imagery of The Scream has been compared to that which an individual suffering from depersonalization disorder experiences, a feeling of distortion of the environment and one's self, and also facial pain.]
.