Alexis Delcroix, Outdoor painter, 1940, Belgium
All pictures painted inside in the studio will never be as good as the things done outside.
Paul Cezanne
J. Dekais, L’Aquarelliste, 1938, Belgium
There is only one true thing: instantly paint what you see.
Edouard Manet
Η ομίχλη ήταν εκεί που την ήθελα. Με περίμενε. Προχώρησα λίγο κι έπειτα κοίταξα πίσω μου. Το σπίτι δε φαινότανε. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου. Ψυχή δεν απάντησα. Έμοιαζαν όλα τυλιγμένα μ’ ένα πέπλο ονείρου, τίποτα δε φαινόταν αληθινό, αυτό ζητούσα – να βρεθώ μόνος μου σ’ έναν κόσμο όπου η αλήθεια δεν είναι αληθινή και η ζωή κρύβεται από τον ίδιο τον εαυτό της. Πέρα από το λιμάνι, στο δρόμο που πηγαίνει πλάι στη θάλασσα, ένιωθα πως δεν πατούσα πια πάνω στο χώμα. Η ομίχλη κι η θάλασσα είχαν γίνει ένα. Ήταν σαν να περπατούσα στο βυθό, σαν να’ χα καταποντιστεί εκεί από χρόνια. Σαν να’ μουν ένα φάντασμα της ομίχλης, κι η ομίχλη το φάντασμα της θάλασσας. Κι ένιωθα τόσο ήρεμος. Δεν ήμουνα παρά ένα φάντασμα μέσα σ’ ένα φάντασμα.
The fog was where I wanted to be. Halfway down the path you can’t see this house. You’d never know it was here. Or any of the other places down the avenue. I couldn’t see but a few feet ahead. I didn’t meet a soul. Everything looked and sounded unreal. Nothing was what it is. That’s what I wanted—to be alone with myself in another world where truth is untrue and life can hide from itself. Out beyond the harbor, where the road runs along the beach, I even lost the feeling of being on land. The fog and the sea seemed part of each other. It was like walking on the bottom of the sea. As if I had drowned long ago. As if I was the ghost belonging to the fog, and the fog was the ghost of the sea. It felt damned peaceful to be nothing more than a ghost within a ghost
Eugene O'Neill / Long Day's Journey Into Night / Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα / 1941–42 / εκδ. 1956 / Απόδ. Νίκος Γκάτσος
.