Flick Review < The Seashell and the Clergyman | Germaine Dulac (1928)

0
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B1
La2BCoquille2Bet2Ble2BClergyman
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B7
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B9The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B1 1
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B2The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B2
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B3
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B5
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B2
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B4The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B3
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman2B6
Germaine2BDulacThe2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman
The2BSeashell2Band2Bthe2BClergyman 1
The first Surrealist film was The Seashell and the Clergyman from 1928
directed by Germaine Dulac from a screenplay by Antonin Artaud.
Stars: Alex Allin, Genica Athanasiou, Lucien Bataille
.
Genica Athanasiou La femme and Alex Allin Le clergyman in THE SEASHELL AND THE CLERGYMAN
Genica Athanasiou (La femme) and Alex Allin (Le clergyman) in The Seashell and the Clergyman.
* At the film’s premier, writer Antonin Artaud, who was obviously not pleased by what
director Germaine Dulac did to his screenplay, shouted at the screen, calling her a cow.

Ο Αρτό την κατηγόρησε πως κατέστρεψε το σενάριο του και την ημέρα της πρεμιέρας στο σινεμά των Ουρσουλίνων, οι σουρεαλιστές έκραξαν το φιλμ με «ευγενική» φρασεολογία του είδους:

«Ποιος έφτιαξε αυτή την ταινία;»
«Μα η κυρία Ντιλάκ».
«Ποιά είναι η κυρία Ντιλάκ;»
«Μια αγελάδα».

Η Ντιλάκ, που προσπάθησε να απέχει απ’ αυτές τις διενέξεις, είναι αλήθεια, κράτησε περισσότερο  τον ονειρικό χαρακτήρα του σεναρίου και καταπίεσε τον ερωτισμό και τη σκληρότητα που  σημαδεύουν το θέατρο και το σενάριο του Αρτό.

.

Πώς έβλεπε όμως την ταινία ο Αρτό;

«Αυτό το σενάριο δεν είναι αναπαραγωγή ενός ονείρου και δεν πρέπει να θεωρηθεί τέτοιο. Δεν θα δικαιολογούσα τη φαινομενική έλλειψη λογικής πλοκής με τη εύκολη υπεκφυγή των ονείρων. Αυτό το σενάριο αναζητά τη σκοτεινή αλήθεια του πνεύματος σε αυθόρμητες εικόνες, που δεν συνδέουν το νόημα τους με τις συνθήκες που αναπτύσσονται, αλλά μ’ ένα είδος εσωτερικής δυναμικής ανάγκης  για ανεπανάληπτη σαφήνεια, που τις βγάζει στο φως».

Στέλλα Θεοδωράκη, Κινηματογραφικές Πρωτοπορίες, 1990

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *