Ἱκεσία | Νίκος Εγγονόπουλος, 1978

Ἡ νύχτα διαδέχεται την ἡμέρα. Και ως η μέρα είναι η περιοχή των δέντρων και των λουλουδιών, έτσι κι’ η νύχτα είναι η περιοχή των φαντασμάτων και των κρουνῶν. Τοποθετείς τη σκάλα στον τοίχο, και με πολλή πολλή προσοχή περνάς «απο την άλλη μεριά». Ἀντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σαν θρόϊσμα νεκρῶν φύλλων, και το κελάρυσμα των νερών, τον σχεδόν ανεπαίσθητο θόρυβο που κάμνει η ρόδα του μύλου. Ἕνας τροχός, ένα αλέτρι, αστέρια, κι’ αρχίζουν τα θαύματα και τα μάγια της νύχτας. Με τα χείλια κολλημένα στ’ άσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πώς δε θα πάψης ποτέ να ελπίζης, πώς δε θα πάψης ποτέ να πιστεύης, πώς δε θα πάψης ποτέ να ἱκετεύης, πώς δε θα πάψης ποτέ να ἐπιστρατεύης όλη την ἀγάπη, που έχεις μέσα σου κρυμμένη, ἐνάντια στις δυνάμεις του κακοῦ.

.