The Caryatids | A poem by Andreas Empirikos, 1935

0
 

Ανδρέας Εμπειρίκος Παρίσι 1961

Ανδρέας Εμπειρίκος, Παρίσι, 1961

O the breasts of youth
O the pallid waters of the fig-eaters
The cobblestones echo with the steps of morning people
Thicket of strength with your scarlet trees
Youth senses your significance
And springs up already at your edges
Feathery tresses frisk between the breasts of young girls
Who walk half-naked through your narrow streets
Their curls more lovely than those of Absalom
Amber drips between the locks
And the dark-haired ones hold ebony leaves
Ferrets sniff at their steps
The forest responds
The forest is a swarm of ants with lance-bearing legions
Here even the skylarks are stripping off their shadows
The railways cannot be heard
The day sighs
One of the her young daughters is playing with her breasts
No slap will do any good
A deer passes by holding in its mouth
The three cherries it found between the breasts of youth
The evening here is warm
The trees wrap themselves in their quietude
Now and then rocks of silence fall slowly into the clearing
Like light before it turns to day.

Andreas Embirikos, 1935
tr. Karen Emmeric

.

Οι καρυάτιδες 
                                                                                                                      στον Γιώργο Γουναρόπουλο
Ώ οι μαστοί της νεότητος
Ώ τα πελιδνά νερά των συκοφάγων
Τα καλντιρίμια αντηχούν από τα βήματα των πρωινών ανθρώπων
Άλσος αλκής με τ’ άλικα δέντρα σου
Η νεότης διαισθάνεται τη σημασία σου
Αναθρώσκει ήδη στας παρυφάς σου
Θύσανοι πουπουλένιοι σκιρτούν ανάμεσα στα στήθη των νεανίδων
Που περπατούν ημίγυμνες μέσ’ στα δρομάκια σου
Η κόμη τους είναι ωραιότερη από του Αβεσαλώμ
Το κεχριμπάρι στάζει ανάμεσα στους βοστρύχους
Και οι μελαχρινές κρατούνε φύλλα εβένου
Τα βήματα τους τα οσφραίνονται κουνάβια
Το δάσος συγκινείται
Τα δάσος είναι μυρμηκιά με λεγεώνες λογχοφόρων
Εδώ και οι κορυδαλλοί γυμνώνονται απ’ τις σκιές τους
Οι τροχιόδρομοι δεν ακούγονται
Η ημέρα αναστενάζει
Μια κόρη της πολύ μικρή παίζει με τους μαστούς της
Κανένας κόλαφος δεν ισχύει
Μόνο μια έλαφος περνά κρατώντας μέσ’ στο στόμα της
Τα τρία κεράσια που βρήκε ανάμεσα στα στήθη της νεότητος
Το βράδυ εδώ είναι θερμό
Τα δέντρα περιτυλίσσονται στη σιγαλιά τους
Βράχοι σιγής πέφτουν αργά και που μέσα στο ξέφωτο
Όπως το φως πριν γίνει μέρα.
 Ανδρέας Εμπειρίκος, Οι σπόνδυλοι της πολιτείας, 1935, Ενδοχώρα, 1945



25CE259125CE25BD25CE25B425CF258125CE25AD25CE25B125CF25822B25CE259525CE25BC25CF258025CE25B525CE25B925CF258125CE25AF25CE25BA25CE25BF25CF2582

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *