Το Δάσος / Ἀνάμεσα / Όνειρο | Μαρία Πολυδούρη, 1902-1930

 Μαρία Πολυδούρη

Το Δάσος

Το Δάσος, κοίτα, απόγυρε
στης Νύχτας την αγκάλη.
Μύρο αποπνέει μεθυστικό,
στενάζει με το αηδόνι.
Το φεγγαράκι πάνω του
περίεργο προβάλλει
και στον καθρέφτη του ρυακιού
τα μάγια του ξαπλώνει.

Ἀνάμεσα

Ἀνάμεσα σ᾿ ὁλάνθιστες βατιές
χαρούμενα πουλάκια που πηδοῦν
ἀθόρυβα -τῆς εὐτυχίας ματιές-
τ᾿ ἀσημωτά νερά λαμποκοποῦν
τοῦ ποταμοῦ- χαρά της λαγκαδιᾶς
και βιαστικά πηγαίνουν και περνοῦν
στην άβυσσο να πέσουνε με μιᾶς,
να πέσουν να χαθοῦν!

Όνειρο

Ἄνθη μάζευα για σένα
στο βουνό που τριγυρνοῦσα.
Χίλια ἀγκάθια το καθένα
κι᾿ ὅπως τἄσφιγγα πονοῦσα.

Να περάσης καρτεροῦσα
στο βορηά τον παγωμένο
και το δῶρο μου κρατοῦσα
με λαχτάρα φυλαγμένο

στη θερμή την ἀγκαλιά μου.
Ὅλο κοίταζα στα μάκρη.
Ἡ λαχτάρα στην καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρι.

Μέσ᾿ στον πόθο μου δεν εἶδα
μαύρη ἡ Νύχτα να σιμώνη
κ᾿ ἔκλαψα χωρίς ἐλπίδα
που δε στἄχα φέρει μόνη.

Καλαμάτα 1920

Μαρία Πολυδούρη, 1902 -30
[ ανέκδοτα ποιηματα ]