Ορίζοντες | Roberto Arlt, 1929
Roberto Arlt
“Πίστευα πώς η ψυχή μού είχε δοθεί για ν’ απολαμβάνω τις ομορφιές του κόσμου, το φως του φεγγαριού πάνω στο πορτοκαλόχρωμο λοφίο ενός σύννεφου, τη σταγόνα δροσιάς που τρέμει πάνω σ’ ένα ρόδο. Όταν ήμουν μικρός, πίστευα πάντα πως η ζωή μού επιφύλασσε κάποιο όμορφο, ξεχωριστό γεγονός. Μελετώντας, όμως, τη ζωή των άλλων ανθρώπων, ανακάλυψα ότι ζούσαν μέσα στην πλήξη, λες και κατοικούσαν σε μια χώρα όπου έβρεχε ασταμάτητα και όπου οι ρίγες της βροχής σχημάτιζαν βαθιά στους βολβούς των ματιών τους υδάτινα παραπετάσματα, που αλλοίωναν την εικόνα των πραγμάτων.
Και κατάλαβα πως οι ψυχές κινούνταν στη Γη όπως τα ψάρια που βρίσκονται φυλακισμένα σε κάποιο ενυδρείο.”
“Αυτή η καινούρια αυγή που γεννιόταν μέσα μου ήταν τόσο τέλεια εξατομικευμένη, ώστε αργότερα αναρωτήθηκα πολλές φορές ποιο μυστικό κρύβει στα βάθη της η ψυχή του ανθρώπου, στον οποίο αποκαλύπτονται διαδοχικά νέοι ορίζοντες, φανερώνοντας συναισθήματα που αποτελούν έκπληξη ακόμα και για τον ίδιο, λόγω της φαινομενικά παράλογης φύσης τους.”
Roberto Arlt, Οι 7 τρελοί (1929)
μτφ : Δήμητρα Παπαβασιλείου
.
Also:
Όχι.Δεν είμαι ευτυχισμένος αλλά νιώθω άνετα. Ξέρετε, είμαι σαν το ψάρι, κι έχω το ενυδρείο μου. Έχει τα όριά του αλλά δεν τα δέχομαι. Για μένα είναι απλώς συμβολικά αυτά τα όρια. Ασφαλώς, όπως ο καθένας μας ασχολούμαι με όλα τα γύρω πράγματα, και με τον εαυτό μου. Αλλά έχω το ενυδρείο μου, και μου αρέσει, και είστε ευπρόσδεκτος να με επισκεφθείτε σε αυτό.
Δεν είναι μια αλήθεια ότι τα παιδιά νοιώθουν πάντοτε βαθιά ταπεινωμένα στις σχέσεις τους με τους μεγάλους και αναμεταξύ τους; Έχω την εντύπωση πως τα παιδιά περνούν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους στο να ταπεινώνουν το ένα το άλλο.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι εάν το καθετί μπει στην θέση του, αρχειοθετηθεί σωστά, τότε όλα θα είναι εντάξει. Αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ σίγουρος για αυτό. Θυμάμαι πως είχα γράψει κάτι που με ικανοποίησε φοβερά, μόλο που δεν είναι τίποτα εκπληκτικό. Έγραψα ότι η ζωή έχει τόσο νόημα και σπουδαιότητα όσο της αποδίδουμε εμείς οι ίδιοι.
Για μένα, η κόλαση αποτελούσε πάντα ένα πολύ υποβλητικό μέρος. Αλλά ποτέ δεν έχω να θεωρήσει ότι βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στη γη. Η Κόλαση έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο – πάνω στη γη.
Ingmar Bergman
.