Δια λεπτών μεμβρανών | Αριστοτέλης Νικολαΐδης, 1955/66

Β’

Καίγεται ο λόγος καθαρός
η αιτία των πραγμάτων
κι αυτά που μένουν, λιγοστές
εικόνες, αποσπάσματα,
φαντάσματα τυφλά της σύμπτωσης.

ΙΑ΄

Είχαν τελειώσει ο ένας
Με τον άλλον και κοιτάζονταν
σαν δυό παράλληλοι καθρέπτες.

ΙΖ’

Ο χρόνος ήταν περιττός
Η ζέστη απ’ τη μορφή σου.
Το κάθε τι συνέλαβε
Την σκιά του κι εξηγήθη.

ΚΑ’

Στην ποίηση τις λέξεις τις ζυγιάζεις
όπως ο φαρμακοποιός τα δηλητήρια.

Αριστοτέλης Νικολαΐδης,
Λεξιτρόπιον, 1955/66