The Book and the Movie: Le feu follet / Will O’ the Wisp / Η φλόγα που τρεμοσβήνει | Pierre Drieu La Rochelle, 1931 / Louis Malle, 1963

“Alain gave a long, hollow laugh. Never had he such a precise feeling of his impotence. For him, the world was only peopled by empty shapes. It was enough to make you scream, to make you die.”

Pierre Drieu la Rochelle, Will O’ the Wisp, 1931

“I felt clumsy so I tried to make it funny. But I have never been able
to resign myself to succeeding only as a clown.”

Pierre Drieu la Rochelle, Will O’ the Wisp, 1931

Erik Satie – Gnossienne nº 1

”Η φυσιολογία και η ψυχολογία έχουν την ίδια μυστηριώδη ρίζα’ οι ιδέες είναι το ίδιο απαραίτητες όσο και τα πάθη και τα πάθη όσο η κίνηση του αίματος.”

”Πάει καιρός που η ψυχολογία δεν μου αρκεί πια’ αυτό που αγαπώ στους ανθρώπους δεν είναι τα πάθη τους αυτά καθαυτά, αλλά αυτό που βγαίνει απ’ τα πάθη τους και που είναι το ίδιο δυνατό μ’ αυτά, με τις ιδέες, με τους θεούς.”

Pierre Drieu la Rochelle, Η φλόγα που τρεμοσβήνει, 1931

μτφ: Χριστιάνα Καραμανίδου

Don’t go. Don’t leave me. l need you.

Don’t leave, l’m begging you.

”Του πρότεινε ένα στόμα, μια γραμμή αγνή που είχε την πικράδα της νύχτας…

«Σας αγαπώ μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο», είπε αργά κοιτάζοντας το όμορφο και αποστεωμένο πρόσωπο του Αλέν…

Ο καθένας, μην έχοντας πλέον κανένα φόβο να αποκαλύψει τον εαυτό του, βρισκόταν στο σημείο να ανακαλύπτει

την ήδη ακρωτηριασμένη αλλά ηδονική ακόμα ύπαρξη του άλλου: είχαν κοιμηθεί μαζί περίπου δώδεκα φορές.”

”Εδώ και χρόνια ζούσε σ’ έναν κόσμο όπου ήταν προφανές ότι τίποτα δεν έπρεπε να εξηγείται, όπου όλα γίνονταν με γνώμονα τη φαντασία.”

”Ανάμεσα στα διάφορα φαντασιόπληκτά του σχέδια, ο Αλέν είχε και αυτό: να φτιάξει ένα μαγαζί, στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι, όπου θα μάζευε

όλα τα παλαιικά αντικείμενα, άσχημα ή παράξενα, που έβγαλε η λαϊκή βιομηχανία τα τελευταία πενήντα χρόνια, ακριβώς πριν αρχίσει να γίνεται

λαϊκίστικη, και που τα κομψοτεχνήματα της ξετρέλαιναν στα ’20, ξαναφέρνοντας στη μόδα γούστα παλιότερα.”

”Δεν βιαζόταν, αντίθετα παράτεινε τις κινήσεις του. Όξυνε την επιθυμία του…

Μέσα του δεν είχε τίποτα που να τον βοηθήσει να αμυνθεί στον πόνο. Συνηθισμένος στο να αφήνεται στην αίσθηση της στιγμής, ανίκανος να συνθέσει μία συνολική αντίληψη για τη ζωή, όπου εκεί αντισταθμίζονται η ευχαρίστηση και ο πόνος, το καλό και το κακό, δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί για πολύ στη διανοητική τρέλα που του κόστιζε ο πόνος. Και ξανάρχισε.

Αλλά αυτή τη φορά τα στάδια που ξαναπερνούσε του παρουσιάστηκαν κάτω από ένα άλλο φως, θαμπό…

Ακόμη κι ο ήχος της φωνής του δεν του υπενθύμιζε παρά τη μοίρα του.”

”Για πρώτη φορά στη ζωή του έβαζε κάποια τάξη στα συναισθήματα του κι αμέσως ανάπνευσε λίγο, έπαψε να πνίγεται κάτω από εκείνα τα

αισθήματα που ήταν απλά αλλά μπερδεμένα, μπλεγμένα από την απουσία περιγραφής. Μήπως δεν είχε διαισθανθεί πως ήταν παράλογα όλα,

πως ο κόσμος δεν είναι τίποτα, δεν έχει καμία σταθερότητα;.”

“And in the mirror, he looked further, beyond his reflection. This empty room, this solitude… An immense shudder gripped him in the small of his back, right to the marrow, and ran from his feet to his head in an icy thunderbolt: death was present in person. It was solitude: he had threatened his life with it as though with a knife and now this knife had turned round and pierced his guts. No one, no hope left at all. Incurable solitude.” Pierre Drieu la Rochelle, Will O’ the Wisp, 1931

”Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι διαρκώς διαυγής, διότι έτσι βλέπει τις τελευταίες συνέπειες των συνηθειών του. Ξαναπέφτει στη φωτεινή-

σκοτεινή καθημερινότητα του, όπου οι ελπίδες και οι ψευδαισθήσεις του αντισταθμίζονται με τη πρόοδο των πράξεων του.”

“You did not believe in the reality of the world. You believed in a thousand little things, but not in the world. These thousand little things were symptoms of the great void. You were superstitious. The kind and cruel refuge of children rebellious and faithful to their rebellion to the day of their death: you worshipped a stamp, a glove, a revolver. A tree conveyed nothing to you, but a match was loaded with power (…) In your suicide’s cell, when I went in, your table had not moved. It was laden with amulets and gods. Gods of wretchedness, like those of tribes who do not have enough to eat, who are tired and afraid. One can only write about death, about the past. I can only understand you the day you are finished.” Pierre Drieu la Rochelle, Will O’ the Wisp, 1931

”Σκοτώνομαι γιατί δεν μ’ αγαπήσατε, γιατί δεν σας αγάπησα. Σκοτώνομαι γιατί οι σχέσεις μας υπήρξαν δειλές, για να επανορθώσω τις σχέσεις μας. Θ’ αφήσω επάνω σας μια κηλίδα ανεξίτηλη. Ξέρω καλά πως καλύτερα ζεις πεθαμένος παρά ζωντανός στη σκέψη των άλλων. Δεν με σκέφτεστε, ε καλά λοιπόν, δεν θα με ξεχάσετε ποτέ!”

Pierre Drieu la Rochelle, Η φλόγα που τρεμοσβήνει, 1931
μτφ: Χριστιάνα Καραμανίδου