Παρακμή | Τζένη Μαστοράκη, 1972

anon, 1940s

Η παρακμή
δεν έχει χρονικά περιθώρια.
Έρχεται σαν εξώδικη πρόσκληση
κι έτσι απλά
σου βγάζει τα έπιπλα στο δρόμο.
Γύρω σου τα παιδιά
περιεργάζονται
την πλάτη της καρέκλας σου
εκεί που σε μια παραφορά
της εφηβείας
είχες γράψει:
Ψέματα – Ψέματα – Ψέματα.
Τελικά
φορτώνεις μόνο το κρεβάτι
σε μια περαστική μοτοσικλέτα
και μετακομίζεις
σε άγνωστη διεύθυνση.

Τζένη Μαστοράκη, Παρακμή
συλ. Διόδια, 1972