1 thought on “Η φωνή της | Γιώργος Χειμωνάς, 1971”
Η ΑΛΜΥΡΗ ΛΙΜΝΗ
Το φεγγάρι γλείφει σα χειμωνιάτικο ζώο το αλάτι των χεριών σου, Μα τα μενεξεδιά μαλλιά σου αφρίζουν σαν ένας θάμνος κουφοξυλιάς, Που μέσα του κραυγάζει ο μικρός έμπειρος μπούφος.
Ιδού για μάς χτισμένη η ζηλεμένη ονειροπολιτεία, Που οι δρόμοι της είναι μαύροι και άσπροι. Συ περπατάς πάνω στο σπιθοβόλο χιόνι της ελπίδας, Για μένα στήνονται τα σίδερα της σκοτεινής γνώσης.
Κατάντικρυ στον ουρανό είναι τα σπίτια με κιμωλία ζωγραφισμένα Κι οι πόρτες τους από χυτό μολύβι· Ψηλά μονάχα κάτω απ’ την κορφή φυτρώνουν κίτρινα κεριά Σαν πρόκες σε αναρίθμητες νεκρόκασσες.
Όμως σε λίγο θά ’μαστε στην αλμυρή λίμνη. Εκεί τα παγοπούλια μάς παραμονεύουν με τα μακριά τους ράμφη, Που όλη τη νύχτα με γυμνά χέρια τα παλεύω, Πριν από μας τα ζεστά πούπουλά τους ετοιμάζουν τη φωλιά.
Η ΑΛΜΥΡΗ ΛΙΜΝΗ
Το φεγγάρι γλείφει σα χειμωνιάτικο ζώο το αλάτι των χεριών σου,
Μα τα μενεξεδιά μαλλιά σου αφρίζουν σαν ένας θάμνος κουφοξυλιάς,
Που μέσα του κραυγάζει ο μικρός έμπειρος μπούφος.
Ιδού για μάς χτισμένη η ζηλεμένη ονειροπολιτεία,
Που οι δρόμοι της είναι μαύροι και άσπροι.
Συ περπατάς πάνω στο σπιθοβόλο χιόνι της ελπίδας,
Για μένα στήνονται τα σίδερα της σκοτεινής γνώσης.
Κατάντικρυ στον ουρανό είναι τα σπίτια με κιμωλία ζωγραφισμένα
Κι οι πόρτες τους από χυτό μολύβι·
Ψηλά μονάχα κάτω απ’ την κορφή φυτρώνουν κίτρινα κεριά
Σαν πρόκες σε αναρίθμητες νεκρόκασσες.
Όμως σε λίγο θά ’μαστε στην αλμυρή λίμνη.
Εκεί τα παγοπούλια μάς παραμονεύουν με τα μακριά τους ράμφη,
Που όλη τη νύχτα με γυμνά χέρια τα παλεύω,
Πριν από μας τα ζεστά πούπουλά τους ετοιμάζουν τη φωλιά.
YVAN GOLL,Μετάφραση: Δ.Π. Παπαδίτσας.
http://diarryexcerpts.blogspot.gr/2007/08/ivan-goll.html