Memories | Paintings by Fernand Khnopff, 1885 – 93
Fernand Khnopff,Portrait of Gabrielle Braun, 1886 Fernand Khnopff, Four girls, 1893
Fernand Khnopff, The Caresses or the Sphinx, 1896
Fernand Khnopff, I lock my door upon myself, 1891
Fernand Khnopff, Portrait de Marguerite Landuyt, 1896
Fernand Khnopff, Memories, 1889
Fernand Khnopff, Portrait of Marguerite Khnopff, 1887
Fernand Khnopff, Jeanne Kefer, 1885
Ο Βέλγος ζωγράφος Fernand Khnopff (1858-1951) ήταν ένας απ’ τους κυριότερους εκπροσώπους του συμβολισμού. Περιγράφεται ως ζωγράφος του μυστηρίου. Το 1883 μαζί με τον Βέλγο James Ensor ίδρυσαν την Ομάδα των Είκοσι.( Les XX ). Οργάνωναν εκθέσεις, λογοτεχνικές συζητήσεις και παραστάσεις κλασικής μουσικής.
To 1900 o Fernand Khnopff αποτραβήχτηκε από κάθε είδους κοινωνικότητα. Έχτισε στις Βρυξέλλες ένα παράξενο σπίτι – έργο τέχνης, το οποίο έφερε την επιγραφή ¨Δεν έχουμε παρά τον εαυτό μας¨. Πάνω από μια μαύρη πόρτα, ήταν οι λέξεις, «Παρελθόν-Μέλλον», και στην κορυφή του αετώματος ήταν ένα άγαλμα της Αφροδίτης. Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν μαύρα. Εσωτερικά ήταν διακοσμημένο μόνο με λευκό, μπλε και χρυσό. Ο Khnopff κλείστηκε μέσα στο σπίτι του και ζωγράφιζε από μνήμης και από φωτογραφίες. Όταν νέοι ζωγράφοι έρχονταν να ζητήσουν τη συμβουλή του έλεγε: “Πάνω απ ‘όλα, να είστε ειλικρινείς. Αν δεν έχετε τίποτα να πείτε, μη λέτε τίποτα.” “Η τέχνη δεν είναι αναγκαία.” Στη δεκαετία του 1930, το σπίτι του Khnopff κατεδαφίστηκε, (με την έγκριση της οικογένειας Khnopff).
[o]
Η ιπτάμενη Παράγκα του Σίμου
Σε ολόκληρη την μισοβουλιαγμένη στο συντηρητισμό προ-πόλη Αθήνα υπάρχει μόνο μια φωλιά ελεύθερης ανάσας, η ιπτάμενη Παράγκα του Σίμου, εκεί συναντιώνται η Αριστερή όχθη του Παρισιού και το Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Μαζεύονται νέοι άνθρωποι, κυκλοφορούν ιδέες, γεννιούνται σκέψεις, διαμορφώνονται μυαλά και συνειδήσεις στη μοναδική αυτή ελεύθερη Γη. Ο Πάνος Κουτρουμπούσης, 17χρονος νεαρός τότε, αφηγείται πολύ αργότερα γι’ αυτό το χώρο Ελευθερίας: «Η Παράγκα ήταν βασικά ένα ξύλινο διώροφο, στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο πέτρινα κτίρια-βιοτεχνίες στην οδό Σαρρή, όπου μαζεύονταν αγόρια και κορίτσια απ’ τις γύρω γειτονιές, οι περισσότεροι λαϊκοί άνθρωποι, απάγγελλαν ποιήματα που είχαν γράψει, χόρευαν και συζητούσαν περί Υπαρξισμού. Από μια στενή σκάλα ανέβαινες σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό με ραπτομηχανές, καθίσματα αυτοκινήτων, μοτέρ και μουσαμάδες, ξύλινους τοίχους γεμάτους αποκόμματα εφημερίδων, σκιτσάκια του καθενός και φωτογραφίες, ένα φύρδην-μίγδην. Ο Σίμος φοβόταν τις γάτες… Κάποια φορά ένα γατάκι ανέβηκε στην Παράγκα και φώναζε «βγάλτε το έξω!» Απορήσαμε και τον ρώτησα «Σίμο, γιατί;». «Ρε αγαθέ», μου είπε, «το ξέρεις ότι οι γάτες είναι απόγονοι των τίγρεων;».
Θυμάμαι κάποια φορά που ένας θαμώνας ήρθε με έναν δημοσιογράφο, τον συστήνει στον Σίμο κι αυτός του λέει «τα αισθήματα του φίλου μας τα ξέρουμε και από το μέλλον». Έλεγε συνέχεια τέτοια ο Σίμος. Ήταν ο ομορφότερος, αλλά και ανοιχτός σε νέες ιδέες. Επίσης, ήταν για λίγο ηθοποιός του σινεμά. Είχε παίξει τον Μαρίνο Κοντάρα, έναν Κρητικό επαναστάτη, τον σωματέμπορα…
Η Παράγκα έκλεισε το τέλος της δεκαετίας του ’50 που έφυγε ο Σίμος για την Ευρώπη (την έκλεισε η αστυνομία, έγιναν παράπονα από γονείς για κοπέλες που πέρναγαν την ώρα τους εκεί, κορίτσια 16 με18, το πολύ 20), αλλά ο χώρος συνέχισε να υπάρχει ως άσυλο για τους backpackers που έρχονταν στην Αθήνα».
Τέος Ρόμβος
.