Lacrimae Rerum | Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932) / Νίκος Νικολαΐδης (1962)

LACRIMAE RERUM (1962)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γλαύκος Κοτταράς
Μουσική: Shubert: Unfinished, Saint-Saens: Rondo Capriccioso, Grieg: Peer Gynt
Ύδρα, 1962

Η ταινία γυρίστηκε σ’ ένα παλιό αρχοντικό της Υδρας σε μια ατμόσφαιρα βαρειά από παλιές φωνές, περάσματα και θλίψεις ανθρώπων, βάσταξε 11 μέρες με 20 ώρες εντατική δουλειά καθημερινά. Εκεί, σ’ αυτό το περιβάλον το καλά συντονισμένο με τη διάθεσή του, ο σκηνοθέτης άφησε το έργο ν’ αυτοσχεδιασθεί.
Ξεκινώντας από τη μουσική, πλάστηκε μια ιστορία που μοιάζει με τη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γεννιέται, χαίρεται, πεθαίνει.  Το πέρασμά του συνοδεύεται από το μουσικό κομμάτι που μας δίνει άμεσα τη χαρά του, τη λύπη του, το θάνατό του.  Αυτός ο άνθρωπος στη ταινία είναι ένα ανδρείκελο που, ηθελημένα, έμεινε έτσι όπως βρέθηκε.

Ροζίτα Σώκου

.
“-Το ανδρείκελο το βρήκα τυχαία. Ήταν πεταμένο σε μια γωνιά ενός εργοστασίου μαννεκέν για βιτρίνες μαζί με άλλα γύψινα προπλάσματα. Είχε στο πρόσωπό του μια έκφραση σαν να κατηγορούσε και μια διαμαρτυρία που την υπογράμμιζε η πλάγια ελαφριά κλίση του λαιμού του. Έτσι το διάλεξα για πρωταγωνιστή. Είχε όμως ακόμα κάτι άλλο κοινό με πολλούς ανθρώπους: Ήταν ανδρείκελο!”

-Πιστεύω σ’ έναν απλό κι αληθινό κιν/φο.  -Δεν επιθυμώ τις φθηνές συγκινήσεις.  Τον επόμενο χρόνο θάχω να πώ περισσότερα πράγματα. Το νέο μου έργο “Τρία σχεδιάσματα για τη Βαβέλ” θα έχει πιο συγκεκριμένο θέμα με βασικό στοιχείο τον άνθρωπο.  Στο “Τρία σχεδιάσματα για τη Βαβέλ”  οι χρόνοι, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις θα μπερδεύονται.  Θα είναι μια χειρουργική επέμβαση στο χρόνο, μια παλινδρόμιση, ένας επιστρέφων χρόνος, που θα ενωθεί με το μέλλον, όχι το παρόν.

Nίκος Νικολαΐδης, 1962