Προς τα δάση της Μπουκοβίνας | Νίκος Καρούζος, 1973

Aux arbrescitoyens!
Mangez vos bataillons!

Αν όχι τίποτ’ άλλο – στα δέντρα, μήπως και μπορέσουμε
ν’ αδράξουμε την ακόρεστη λάμψη των ήχων
εκείνη που δεν άγγιξεν ως τώρα τα μεροκάματα των θάμνων
ή το πολύχρωμο σκοτάδι μιας τυπωμένης γεωγραφίας.
Αν όχι τίποτ’ άλλο – στα δέντρα και στον έρωτα
δοξάζονται τα σαρκοβόρα εικοσιτετράωρα,
εκεί χτενίζει τα μαλλιά της η ειρήνη
κι εκεί μαθαίνουμε δίχως αποστήθιση
χιλιάδες αταξίες της αλήθειας
την τόσο δροσερή κι αδίδαχτην άλγεβρα των εντόμων
εξαίσια και τυφλά μεγαλεία της Παρουσίας
τ’ αφιόνια των πουλιών ή της ανείπωτης αγάπης.
Αν όχι τίποτ’ άλλο – στα δάση της Μπουκοβίνας
θαλερές θα πρέπει να θροΐζουν οι κορασίδες
με εκείνη τη ρουμάνικη υγρασία στα μάτια
γυρεύοντας ίσως τον αρραβώνα του πεύκου και της πεύκης
το θερμό δαχτυλίδι.
Στα δέντρα, στα δέντρα και στον έρωτα
(όπως θα κραύγαζε κι ο μπραϊλιώτης ποιητής Andrei Experimentescu)
για να γιατρέψουμε καλά-καλά τη φλύκταινα του πολέμου!
Σα ν’ ακούω τα πιο γαλανά χειροκροτήματα…