Meu nome é Tanos | Lost Bodies, 2017

Tο καράβι ακουμπάει στο ντόκο.
Νερά ήρεμα ποταμίσια, αδιαφανή αλλά καθαρά.
Παράξενο, δίπλα στο ποτάμι και έχει τόση ξηρασία.
Η κάμαρα με τα ρούχα κρεμασμένα από το ταβάνι για να στεγνώξουν.
Προτιμάω να μην ανοίξω το φως.

Ζέστη, ξηρασία, Zέστη
Το ήσυχα κυλάει η ζωή.

Στην τηλεόραση ο σιχαμένος τηλεπαρουσιαστής είναι Έλληνας,
έχει γίνει ένα χαμογελαστό τέρας αλλόκοτης ηλικίας από τις πλαστικές.
Οι γραφιάνθρωποι πάνε για μπύρες και οι ευαγγελιστές για ξεκούραση.
Η πόλη βαριέται, υποφέρει, διασκεδάζει.

Meu nome é Tanos

Διπλή τριπλή σειρά τα ρούχα που κρέμονται από το ταβάνι για να στεγνώξουν.

Ψιχαλίζει. Επιτέλους. Μοσχοβολάει “Terra Brasileira”

Κοιτάζω ένα δέντρο/φυτό που είναι στη γλάστρα. Είναι πάνω από 40 χρόνων, παρόλο που δεν του δίνουν σημασία,
αυτό ξέρει τα πάντα για την οικογένεια, έχει δει χαρές, θανάτους, τσακωμούς, πράγματα που εγώ δεν πρόκειται
να μάθω ποτέ.

Στο λευκό τοίχο ένα μαύρο ματ χαρτόνι απορροφά το φως και μέσα εκεί τρεμοπαίζουν αστέρια,
κοιτάζω έξω από το παράθυρο, τα αστέρια έχουν περάσει κάτω από τα σύννεφα.

Ο Edison μου εξηγεί ότι δεν κάνει σεισμούς γιατί έχει πολλά μυρμήγκια που ανοίγουν τρύπες στο χώμα
και έτσι η γη ανασαίνει.

Η βροχή ακούγεται πάνω στα δέντρα, δυναμώνει, σε λίγο θα γίνουν ποτάμια αλλά δεν πρόκειται να δροσίσει.

Επάνω στα ψηλά κτήρια έχει φωτάκια για τα αεροπλάνα.
Γυρνάω από τη βόλτα μου και σχεδόν πάντα, μόλις φτάνω στον όροφό μου με πιάνει κατούρημα.
Ίσα που προλαβαίνω να μπω.

Meu nome é Tanos

Ένας παππούς μου είπε ότι κάποιος πολύ παλιά έκλεισε τον διάολο μέσα σε ένα μπουκάλι και τον ξέχασε εκεί
και μετά από πολλά πολλά χρόνια που το βρήκαν, τα δάκρυά του είχαν γίνει εξαιρετικό ποτό.

Ήταν αυτό που πίναμε γουλιά γουλιά όλο το βράδυ.

Meu nome é Tanos