Tο ταξίδι για την Πάϊτα | Νίκος Νικολαΐδης / Dark Passage | Delmer Daves, 1947

”Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη κι άρχισε να ξετυλίγει προσεχτικά τις γάζες απ’ το πρόσωπο του. Εδώ και μια εβδομάδα όλοι οι μπάτσοι της Δυτικής Ακτής έτρεχαν πίσω του κι αυτός για να τους ξεφύγει έριξε μια πλαστική εγχείρηση και άλλαξε τα χαρακτηριστικά του.”

”Ο Μπόγκαρτ σφήνωσε ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δόντια του, το άναψε, τσάκισε το σπίρτο, χαμογέλασε μετά στην κοπέλα με τις μπλε γαρδένιες και προχώρησε με αργά βήματα προς το εσωτερικό του μπαρ.”

”Ο Μπόγκαρτ έριξε μια γουλιά μπέρμπον μες στο στομάχι του, είπε στον άνθρωπο που καθόταν πίσω απ’ το μπαρ πώς έχει πιει και καλύτερο πετρέλαιο απ’ αυτό που του πασάρισε και μετά γύρισε και κοίταξε σκεφτικός την πλατεία…Με τ’ ακροδάχτυλά του έπιασε να τρίβει το λοβό του δεξιού του αυτιού, σημάδι πως σκεφτόταν.”

”Τότε ήταν που ο Μπόγκυ τίναξε τη γροθιά του και τη βίδωσε στα μούτρα ενός σκληρού, που ‘μοιαζε με κοστουμαρισμένη ντουλάπα. Τη στιγμή που αυτός τιναζόταν προς τα πίσω και για να γίνει κι ο σχετικός φραμπαλάς, εμφανίστηκε και μια γκαρσόνα, σπρώχνοντας ένα μικρό τρόλεϊ φίσκα στις φλαμπαρισμένες κρέπες, τα σουφλέ σοκολάτα και άλλα τέτοια σκατά. Ο τύπος έπεσε πάνω του θεαματικά, το τσάκισε, γλίστρησε, πασαλείφτηκε στις φαντασμαγορικές σάλτσες κι όταν με τα πολλά κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, ο Μπόγκαρτ τον έπιασε απ’ τα πέτα, τον τράβηξε κοντά του κι άρχισε να του μιλάει με κείνο τον ιδιαίτερο, ρινόφωνο και φιδίσιο τρόπο, που τον έκανε να συρίζει στα συριστικά και να δαγκώνει τα δόντια του στα οδοντόφωνα, λες και με κόπο κρατιότανε να μην τα φτύσει στα μούτρα του αντικρινού του. Σίγουρα ο Μπόγκυ έπασχε από νεύρωση της οδοντοστοιχίας κι αυτό το ‘χε γυρίσει σε στιλάκι.”

”Η ταινία τράβαγε προς το τέλος. Ο Μπόγκαρτ κάτι εξηγούσε σε μια κυρία – που είχε, φαίνεται, προσωπικά με το μαρτίνι της, γιατί, καθώς τον άκουγε, το χτύπαγε με μια γκρίζα ελιά καρφωμένη στην άκρη μιας οδοντογλυφίδας.”

”Ο Μπόγκαρτ εξέφρασε την επιθυμία, μόλις ξεμπερδέψει με τους μπάτσους, να συναντηθεί με την κυρία του στην Πάιτα, ένα νησάκι έξω απ’ τις ακτές του Περού’ κι αυτή του έγνεψε συγκινημένη. Τότε κι αυτός αποχαιρέτησε την ωραία γυναίκα που τόσο πολύ αγάπησε και γύρισε την πλάτη του, για να βαδίσει το μοναχικό του δρόμο, κυνηγημένος απ’ όλους τους μπάτσους της Δυτικής Ακτής, καθώς η μουσική έμπαινε στην αποθέωση του φινάλε και το κοινό αργοσάλευε στα καθίσματα του.”