Flick Review < Sunrise - A Song Of Two Humans | F. W. Murnau, 1927

“Στο Χόλυγουντ καθίσαμε αρκετά και αποκτήσαμε έτσι τις εμπειρίες μας. Πιστεύαμε ότι μπορείς απ’ όλα να μάθεις κάτι, τόσο από μια κινηματογραφική πρεμιέρα όσο κι από έναν αγώνα πυγμαχίας ή ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου.

Η κινηματογραφική πρεμιέρα λέγεται εδώ Gala-night και αποτελεί αυτονόητα το επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Βιώσαμε την πρεμιέρα της ταινίας του F. W. Murnau, Sunrise, γνωστής ήδη στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο, αλλά τότε παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στην Καλιφόρνια.

Μπροστά στο μέγαρο του κινηματογράφου στριφογυρίζουν οι κώνοι των προβολέων. Το φως εισβάλλει στο σκοτάδι, τινάζεται μέσα στο χώρο, πάλλεται σε τόξα μέσα από το μαύρο. Τι τρομακτική επιστράτευση διαφήμισης!

Εκατοντάδες άντρες, γυναίκες, παιδιά, γριές στέκονται ή κάθονται σαν ανθρώπινο φράγμα εκεί όπου οι εξοχότατοι επισκέπτες αυτής της πρεμιέρας βαδίζουν από τα αστραφτερά αυτοκίνητα τους στην πύλη. Ένας εκτυφλωτικά φωτισμένος διάδρομος οδηγεί τους στολισμένους αστέρες μέσα από το πλήθος που τους θαυμάζει. Ένα είναι βέβαιο: τα βραδινά παλτά των κυριών αναδεικνύονται έτσι πολύ καλά. Μπορεί κάποια μαγείρισσα να περιμένει εδώ από το μεσημέρι για να μπορέσει μόνο να δει από κοντά  αυτά τα βραδινά παλτά ή να επευφημήσει τον αγαπημένο της Ροντ λα Ροκ ή τον Ραμόν Νοβάρο, τον γλυκά μαχητικό ήρωα του Μπεν Χουρ. «Οι αγαπημένοι του λαού» ανακοινώνονται από το μεγάφωνο και ο λαός χειροκροτεί.

Το βασικότερο είναι η κωμωδία στο τέλος: οι αστέρες ευχαριστούν προσωπικά για την επιτυχία. Εκφωνούνται λόγοι, ο ίδιος ο γέρος κύριος Φοξ εμφανίζεται, και τελευταίος μιλάει ακόμα και ο F. W. Murnau. Αυτό που λέει είναι απλό και καλό, αρέσει, και ο κόσμος τον ευχαριστεί με επευφημίες.

Η μεγάλη ταινία Sunrise θα άξιζε ένα πιο αντικειμενικό, πιο ευαίσθητο κοινό· είναι μία από τις λίγες που επιβεβαιώνουν και αποδεικνύουν τις δυνατότητες του κινηματογράφου ως νέας μορφής τέχνης· δεν της αξίζει να χρησιμοποιείται ως αφορμή για να στηθεί ένα πανηγύρι ματαιοδοξίας.”