Όταν το βιβλίο μένει ανοιχτό | Ν. Γ. Πεντζίκης, 1935

” Συμβαίνει να μη τολμοῦμε να τελειώσουμε ἕνα βιβλίο. Το διαβάζουμε συγκινημένοι, ταυτίζοντας τον ἑαυτό μας με τον ἥρωα. Μαντεύουμε την τραγικὴ λύση, ὅμως δεν θέλουμε νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ἔτσι θα συμβεῖ. Δεν θέλουμε να ἀντικρίσουμε σε κάθε περίσταση την ἀλήθεια. Κρύβουμε το βιβλίο, το ξεχνᾶμε με ἀδιαφορία σε κάποια ἄκρη της βιβλιοθήκης, κρυφὰ όμως μέσα μας το βιβλίο μένει ἀνοιχτὸ και το γύρισμα των σελίδων ἐξακολουθεῖ απο μόνο του. Ἔχουμε φτάσει στο τέλος δέκα φορές πριν να ξαναπιάσουμε στα χέρια τ’ ἀφημένο βιβλίο, παίρνοντας την ἀπόφαση να συλλαβίσουμε και τα ὑπόλοιπα, χωρίς να μας παρασέρνουν τα συναισθήματά μας, ἀντικειμενικά. ”