Έλληνες Εβραίοι πυγμάχοι στο Άουσβιτς | Ντίνος Ουζιέλ / Ιακώβ Ραζόν / Σολομόν Αρούχ
Το τμήμα πυγμαχίας ιδρύθηκε το 1935 και ανέδειξε μεγάλους πυγμάχους. Μεγάλοι αθλητές ο Ντίνος Ουζιέλ μέλος της εθνικής ομάδας, ο Ιακώβ Ραζόν, ο Σολομόν Αρούχ όπου η ζωή του έχει γυριστεί και κινηματογραφική ταινία.
< Ιακώβ Ραζόν , (Jacko Razon – “The Little Joe Louis”), 1939
«Έλαβα την αθλητική παιδεία μου χάρις στην ομάδα Μακαμπή Θεσσαλονίκης που τότε ήταν παγκοσμίως γνωστή. Μαθαίναμε ποδόσφαιρο, πυγμαχία και άλλα αθλήματα. Ο προπονητής μου στην πυγμαχία ήταν ο Ντίνο Ουζιέλ και η ομάδα μας από τις πιο ξακουστές στην Ελλάδα. Το 1937 ανακηρύχθηκα πρωταθλητής μεσαίων βαρών και ο Ντίνο Ουζιέλ ημι-βαρέων βαρών», μας διηγείται ο Ιακώβ Ραζόν, επιζών του Ολοκαυτώματος.
Ο Ιακώβ Ραζόν γεννήθηκε το 1923 στη Θεσσαλονίκη. Σε ηλικία 25 ετών (έχοντας συμμετοχές σε δεκάδες αγώνες πυγμαχίας με σημαντικές επιτυχίες) εκτοπίστηκε με την οικογένειά του στο Αουσβιτς. Πολλά χρόνια μετά διηγήθηκε τις πρώτες στιγμές του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης:
Κάθε Κυριακή πυγμαχούσαν με άλλους συγκρατούμενους προκειμένου να απολαμβάνουν τους αγώνες τα SS και με τα στοιχήματα να πέφτουν βροχή. Ο Ραζόν πέτυχε περισσότερες από 120 νίκες στο Αουσβιτς και κάπως έτσι κατάφερε να επιζήσει σε αντίθεση με την υπόλοιπη οικογένειά του. Το 1946 μετακόμισε μόνιμα στο Ισραήλ.
Η ζωή του γεννημένου στη Θεσσαλονίκη το 1923 Σολομόν Αρούχ έγινε ταινία, η οποία προβλήθηκε το 1989 με τίτλο “Ο θρίαμβος του πνεύματος“. * Επρόκειτο για αμερικανική παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe. Ο Αρούχ ήταν μεταξύ άλλων και μέλος της πυγμαχικής ομάδας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Εκτοπίστηκε μαζί με την οικογένειά του στις 15 Μαΐου του 1943.
“Η οικογένειά μου κι εγώ φτάσαμε στο Αουσβιτς στις 6 το απόγευμα. Ήμουν όρθιος όλη τη νύχτα μέχρι την επόμενη μέρα. Οι Ναζί μας καθάρισαν με νερό, μας απολύμαναν, ξύρισαν τα κεφάλια μας και έβαλαν αριθμούς στους βραχίονές μας . Αργότερα ο διοικητής ρώτησε αν κάποιος από εμάς ξέρει να πυγμαχεί. Εγώ σήκωσα το χέρι. Δεν με πίστεψε. Σχημάτισε με ένα ραβδί έναν κύκλο. Έφεραν έναν άλλο Εβραίο. Μου είπε ”αυτό είναι το ρινγκ”. Τον κέρδισα και αμέσως μετά έφεραν έναν σωματώδη κρατούμενο από την Τσεχοσλοβακία. Τον κέρδισα κι αυτόν.
Κάθε Σάββατο και Τετάρτη σε μια αποθήκη, γεμάτη από καπνό από τα τσιγάρα Γερμανών στρατιωτικών και αξιωματικών, έπαιζα σε αγώνες. Ο νικητής κέρδιζε ένα καρβέλι ψωμί και ένα πιάτο σούπα. Πολλές φορές ο ηττημένος είτε πήγαινε στο απόσπασμα είτε οδηγούνταν στον θάλαμο αερίων” διηγείται ο Αρούχ.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 1945, όταν και απελευθερώθηκε το Αουσβιτς, υπολόγισε πως είχε περί της 208 νίκες νοκ άουτ. Ο πατέρας και ο αδελφός του βρήκαν φρικτό θάνατο στους θαλάμους αερίων. Ο ίδιος αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή του στην Παλαιστίνη. Έφυγε από τη ζωή στις 26 Απριλίου του 2009.
* Για τις ανάγκες της ταινίας ο Αρούχ ξαναεπέστρεψε στο Άουσβιτς σαν τεχνικός σύμβουλος του σκηνοθέτη όπου παρέδωσε και μαθήματα πυγμαχίας στον πρωταγωνιστή Γουίλεμ Νταφόε.
Λίγο πριν από τη απελευθέρωση του στρατοπέδου είχε προγραμματιστεί ο αγώνας μεταξύ των δύο καλύτερων φίλων, του Αρούχ και του Ραζόν, οι οποίοι είχαν μείνει αήττητοι. Οι δύο παιδικοί φίλοι απέφυγαν την «αδελφοκτονία» τους, όπως έλεγαν. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, οι δυο τους βρέθηκαν στις δικαστικές αίθουσες, καθώς ο Ραζόν υποστήριξε πως μέρος των όσων περιγραφόταν στην ταινία «ο θρίαμβος του πνεύματος» αφορούσαν τη δική του ζωή.
Η ταινία είναι και μια απάντηση στο ομότιτλο χιτλερικό-προπαγανδιστικό φιλμ της Λένι Ρίφενσταλ, Triumph des Willens (1935) για τους «υπερανθρώπους» της «Αρείας φυλής».
