Το Πράσινο Δωμάτιο στο Χαλάνδρι | Νίκος Νικολαΐδης, 2007

 ”Στο πράσινο δωμάτιο στο Χαλάνδρι όπου την έπεσα κι εγώ μια εποχή γιατί οι τύποι εκεί μέσα ήτανε πολύ περίεργοι και ξέραν πράγματα που γούσταρα πολύ και που δεν ήξερα – και ευκαιρία να τα μάθω.

Ήταν ένα δωμάτιο όλο πράσινα χαλιά κουρτίνες μαξιλάρια φώτα πολυθρόνες πράσινες διάβαζαν Ρίλκε Μπωντελαιρ Καβάφη άκουγαν κλασσική μετά Μπρασσένς και Μουλουτζί κι όχι ροκάκια κ’ είχανε ψώνιο με την Γκρέτα Γκάρμπο και το θέατρο Το Πένθος Ταιριάζει Στην Ηλέκτα Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης τέτοια σκηνικά κ’ ένας ντυνόταν πότε πότε Μάτα Χάρι σελινιαζότανε κι ανέμιζε χορευτικά τα χέρια του γιατί το είχε δει πως όταν πεθαίνει η Γκάρμπο στην οθόνη τον αφήνει στο πόδι της πλας πως του εμπιστεύεται τα χέρια της καπάκι να συντηρεί το καλούπι – κύριος όμως έγραφε και ωραία ποιήματα αλλά από χέρια ήταν μάπα.

Καλά παιδιά και συντροφάκια είχανε τον δικό τους Γαλαξία και πλανητεύανε σαν αστροναύτες αλανιάρηδες το χάος το προσωπικό της ύπαρξής τους – έτσι μου ‘λεγαν και μου άρεσε.

Κάποια στιγμή ανέβασα και την Μπέττυ στο Χαλάνδρι και γουστάρανε πολύ γιατί στο πράσινο από θηλυκό ούτε γάτα. Ο Βιθέντε την ερωτεύτηκε αμέσως και το δήλωσε ο Τάκης την πήρε περιέργως με καλό μάτι ο Σπύρος της άναβε γαλλικά χρυσά Παλλέτ ο Κωνσταντίνος την είδε σαν την αδερφή που δεν του χάρισαν ποτέ κι ο Γκρέτα Γκάρμπος της αφιέρωνε τα ποιήματά του ως και Λωτρεαμόν της δάνεισαν κ’ η Μπέττυ που το είδε κάτι προς μαμά του λόχου κάτι προς Ζουλιέτ Γκρεκό πλάκωσε ξαφνικά μαύρα πουλόβερ μαύρα νύχια φούστες μακριές και χαμηλές γοβίτσες.”

Νίκος Νικολαΐδης, Mια στεκιά στο μάτι του Mοντεζούμα, 2007