Η Τακτική των Δύο μέτρων και Δύο σταθμών | Ηλίας Πετρόπουλος, 2001

”Οι Δικαστές και Εισαγγελείς εφαρμόζουν, κατά κόρον, την τακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όταν εμφανίζεται στο Δικαστήριο κάνας κακομοίρης, τον αποπαίρνουν. Όταν ένας Κατηγορούμενος μακρηγορεί, του λένε: αυτό είναι εκτός θέματος. Όταν βλέπουν έναν υψηλά ιστάμενο, του γλείφουν τον κώλο. Όταν ένας νεαρός Δικηγόρος αγορεύει, τον διακόπτουν με το περίφημο συντομεύετε. Όταν καταθέτει ένας Αστυνομικός, τον ακούνε ευλαβώς. Όταν δικάζεται ένας Αστυνομικός, τον αθωώνουν ή τον απαλλάσσουν. Όταν προσέρχεται στην έδρα του Δικαστηρίου μία γόησσα, οι Δικαστές σαλιαρίζουν. Όταν κάθεται στο εδώλιο κάνας αναρχικός, του γαμούν την Παναγία. Όταν ένα μασόνος Συνήγορος κάνει την μυστική χειρονομία των τεκτόνων, τον περιποιούνται και, εν πάση περιπτώσει, αποκλείεται να χάσει την δίκη.”

”Οι Δικαστές και Εισαγγελείς είναι αρκετά πονηροί, ώστε να ξεγλιστρούν από τις επικίνδυνες
περιπλοκές. Ειδικώς, οι Εισαγγελείς, αποφεύγουν συστηματικά να κάνουν εφόδους στα
μπουντρούμια των φυλακών και της Αστυνομίας. Και ποτέ δεν μηνύουν αυτεπαγγέλτως
τους βασανιστές της Αστυνομίας, μολονότι αρκετά θύματά τους καταθέτουν σχετικές
ιατροδικαστικές εκθέσεις και φωτογραφίες.”

”Τώρα οι Δικαστές και Εισαγγελείς μάχονται κατά της Εκτελεστικής Εξουσίας, για να αυξήσουν τη
δικιά τους Εξουσία. Οι πολιτικάντηδες είναι επικίνδυνοι. Οι Δικαστικοί είναι επικινδυνωδέστεροι.
Οι Δικαστικοί, όπως τους συμφέρει, υποβοηθούν την Κυβέρνηση.”

”Δεν τρέφω αυταπάτες. Μεσα σε τριάντα χρόνια, ο κάποτε μαχητικός ελληνικός Λαός μεταβλήθηκε
σε έναν πολτό άβουλου Όχλου. Δεν μου διαφεύγει το ότι η αποχή από τις εκλογές αποτελεί μια
μορφή αντίδρασης αλλά παθητικής αντίδρασης. Στην ουσία κανείς έλληνας δεν φρίττει από τα
τεκτενόμενα. Όλοι γκρινιάζουν όμως δεν ξεσηκώνονται όπως άλλοτε. Η αριστερά του ΠαΣοΚ
μάδησε. Οι κνίτες πέθαναν εδώ και δύο δεκαετίες. Οι ψευτο-αναρχικοί τσιλιμπουρδίζουν.
Τα έντυπα της Αριστεράς φθίνουν. Ελάχιστοι αριστεροί διανοούμενοι διατηρούν την
αξιοπρέπειά τους. Οι φοιτητικές οργανώσεις αδρανούν. Το κίνημα των μαθητών κατάντησε
σκέτος κωλοπαιδισμός. Οι φεμινίστριες κατεποντίσθησαν. Οι ομοφυλόφιλοι ξεθυμαίνουν με
εκδηλώσεις, όπου μας δείχνουν τον κώλο τους. Οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης πηγαίναν
εκδρομούλες σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης για να διακυρήξουν την αντίθεσή τους, αλλά
τώρα κουράστηκαν. Τους αντιρρησίες συνείδησης τους έχουν τσουβαλιάσει για τα καλά.’

Καταλήγω να πιστεύω ότι ίσως η μόνη εναπομένουσα διέξοδος είναι η ανοιχτή διαμάχη μεταξύ
των ποκιλωνύμων Εξουσιών. Μέχρι στιγμής αυτός ο πόλεμος διεξάγεται στα κρυφά. Και ουδείς
δύναται να προφητέψει πού και πότε θα σπάσει το απόστημα. Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει, το
ρήγμα θα προκληθεί από κάποιο τυχαίο περιστατικό. Στη σημερινή Ελλάδα μόνον η Εκκλησία
διαθέτει οργανωμένη δύναμη. Ωστόσο η Εκκλησία – σαν συντηρητική Εξουσία που είναι – δεν
πρόκειται να υιοθετήσει μια ριζοσπατική πολιτική. Η στρατηγική της Εκκλησίας αποβλέπει στην
διαρπαγή διαφόρων οικονομικών προνομίων. Η τακτική της Εκκλησίας είναι διακοσμημένη με
μπόλικη δημαγωγική σάλτσα. Συνεπώς δεν περιμένω ότι οι παπάδες θα αρχίσουν να βαράνε
τις καμπάνες για να διαφυλάξουν τις λαϊκές ελευθερίες.”

Ηλίας Πετρόπουλος, H Mάφια των Δικαστών και Εισαγγελέων, 20-22.4.2001, 
Ο κουραδοκόφτης, 2002