Sea Chanty | A poem by Gregory Corso, 1930-2001
Gregory Corso
My mother hates the sea
my sea especially
I warned her not to
it was all I could do
Two years later
the sea ate her
Upon the shore I found a strange
yet beautiful food
I asked the sea if I could eat it
and the sea said that I could
-Oh, sea, what fish is this
so tender and so sweet?
-Thy mother’s feet
Gregory Corso, Sea Chanty
Sea Chanty by Gregory Corso. Recorded by Allen DeLoach. 30th September 1970
Ο ΤΡΙΤΟΣ
Κάθονταν κι οι τρείς στο παράθυρο, κοιτώντας τη θάλασσα.
Ο ένας μιλούσε για τη θάλασσα. Ο δεύτερος άκουγε. Ο τρίτος
ούτε μιλούσε ούτε άκουγε΄ βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας΄ έπλεε.
Πίσω απ'τα τζάμια φαίνονταν αργές, διαυγείς οι κινήσεις του
μες στο αραιό γαλάζιο. Εξερευνούσε ένα ναυαγισμένο πλοίο.
Χτύπησε το νεκρό καμπανάκι της βάρδιας΄ λεπτές φυσαλίδες
ανέβαιναν σπάζοντας με ήσυχους ήχους. Άξαφνα
"πνίγηκε;" ρώτησε ο ένας΄ ο άλλος: "πνίγηκε", είπε. Ο τρίτος
απ' το βυθό του τους κοίταξε αβοήθητος, όπως κοιτούν τους πνιγμένους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ / ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ, 1972
.
Three men sat at the window, looking at the sea.
The first man talked about the sea. The second man listened. The
third man
neither talked nor listened; he was at the bottom of the sea;
floating.
From behind the glass, his movements seemed slow, lucid,
through the watery blue. He was exploring a shipwreck.
He sounded the dead bell, the end of the shift; fragile bubbles
Rising up, bursting with soft sounds. Suddenly
'Has he drowned?' asked the first man. 'He has drowned,' said the
second man. The
third man
looked at them, helpless, from the sea-bed, as one looks upon the
drowned.