Η φοβερή τιμωρία ενός οδοντογιατρού | Léon Bloy (1885)
Léon Bloy (1846-1917)
.
”Το πρόσωπο στο οποίο απευθυνόταν ο τυπογράφος ήταν ένας άνδρας απολύτως απρόσωπος, ο πρώτος τυχών μεταξύ των ασημάντων ή των απλοϊκών, κάποιος από τους ανθρώπους εκείνους που δίνουν την εντύπωση ότι είναι στον πληθυντικό, τόσο πολύ εκφράζουν τον περίγυρο, τη συλλογικότητα, το αδιαίρετο.”
”Ο Ζερμπιγιόν ήταν ένας δολοφόνος που είχε χάσει τη γαλήνη του. Ας το εξηγήσει όποιος μπορεί.
Αφού διέπραξε το έγκλημά του με τον πιο άνανδρο και αχρείο τρόπο, δίχως να νιώσει καμιά ταραχή, σαν κτήνος που ήταν, οι τύψεις άρχισαν να εμφανίζονται με την άφιξη ενός έντυπου δελτάριου, με πλατύ μαύρο πλαίσιο, μέσω του οποίου όλη η βαρυπενθούσα οικογένεια τον παρακαλούσε να παρευρεθεί στην κηδεία του θύματός του. Αυτό το τυπογραφικό αριστούργημα τον είχε τρελάνει, αποδιαρθρώσει, συγχύσει. Ξερίζωσε πολύ γερά δόντια, σφράγισε αδέξια με χρυσό άχρηστα υπολείμματα δοντιών, έπεσε με λύσσα πάνω σε ευαίσθητα ούλα, συγκλόνισε σαγόνια που είχε σεβαστεί ο χρόνος, υποβάλλοντας την πελατεία του σε πρωτοφανή μαρτύρια.”
”«Την καρδιά σας, δεσποινίς, θα ήθελα να εκριζώσω», της είπε μια μέρα. Αποφασιστική ρήση. Η γοητευτική φράση, που η κόρη ευτυχώς κατόρθωσε ν’ απολαύσει χάρη στην αγωγή της, ήταν γι’ αυτήν καθοριστική.”
”«Την καρδιά σας, δεσποινίς, θα ήθελα να εκριζώσω», της είπε μια μέρα. Αποφασιστική ρήση. Η γοητευτική φράση, που η κόρη ευτυχώς κατόρθωσε ν’ απολαύσει χάρη στην αγωγή της, ήταν γι’ αυτήν καθοριστική.”
Léon Bloy, Η φοβερή τιμωρία ενός οδοντογιατρού, 1885
μτφ: Βαγγέλης Μπιτσώρης
.
Διήγημα με ήρωες έναν τυπογράφο, έναν οδοντογιατρό,
έναν έμπορο ομπρελών και μία νύφη.
Κι οι καρδιές μας ξεριζώνουνται, το μυαλό μας ξεφλουδίζεται σαν τις
φλούδες του κρεμμυδιού, κι ο εαυτός μας χαμένος χαμένος
Σ’ ένα τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει.
T. S. Eliot / Φονικό στην Εκκλησιά / 1963 / Χορικό / μτφ. Γ. Σεφέρης
.