Σκακιστική νουβέλα | Stefan Zweig, 1942
Rene Maltete, Chess
”Καταλαβαίνετε επομένως πόσο παράλογο είναι να θέλει κανείς να παίξει εναντίον του εαυτού του. Η γοητεία του σκακιού έγκειται στο ότι ο κάθε παίκτης αναπτύσσει τη στρατηγική του με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Το ενδιαφέρον σ’ αυτόν τον διανοητικό πόλεμο είναι πώς τα μαύρα δεν ξέρουν την επόμενη κίνηση των λευκών, και προσπαθούν συνεχώς να τη μαντέψουν για ν’ αντιδράσουν έγκαιρα, ενώ τα λευκά απ’ τη μεριά τους αγωνίζονται να μαντέψουν τα σχέδια των μαύρων και να τα εξουδετερώσουν. Αν τώρα τα μαύρα και τα άσπρα αντιπροσωπεύονταν απο το ίδιο πρόσωπο, θα γεννιόταν μια κατάσταση αντιφατική: ένα και το ίδιο μυαλό θα ήταν αναγκασμένο να ξέρει κάτι και ταυτόχρονα να μην το ξέρει. Παίζοντας με τα άσπρα θα έπρεπε να ξεχνά όλα όσα ήξερε και σχεδίαζε ένα λεπτό πριν, όταν ακόμα έπαιζε με τα μαύρα. Ένας τέτοιος διχασμός της σκέψης προϋποθέτει έναν πλήρη διχασμό της συνείδησης, μια ικανότητα κατά βούλησιν διαχείρισης του εγκεφάλου, σαν να επρόκειτο για μια συσκευή εντελώς μηχανική. Το να θέλει λοιπόν κανείς να παίξει σκάκι εναντίον του εαυτού του αποτελεί παραδοξότητα ίδια με το να θέλει να πηδήσει τον ίδιο του τον ίσκιο.”
Stefan Zweig, Σκακιστική νουβέλα, 1942
μτφ : Μαρία Αγγελίδου
Also:
