Κωστής Παπαγιώργης / Χρήστος Βακαλόπουλος

Χρῆστος Βακαλόπουλος ( 1956-1993) / Κωστῆς Παπαγιώργης ( 1947-2014)

Ὅταν πεθαίνει ἕνας φίλος, ἔστω και για λίγες μέρες γινόμαστε ὅλοι αἰσθητά καλύτεροι. Σάμπως να προστέθηκαν  μερικές νέες μέρες στο ἡμερολόγιο, οι συμπεριφορές ἔχουν μία φρέσκια βαθύτητα. Οι γνωστοί γίνονται ἐπιστήθιοι  φίλοι και οι φίλοι συγγενείς, καθώς απο κοινού ἀπολαμβάνουμε με σκοτοδίνη την κακή ἀνάσα του θανατικού, που εἰσάγει ἀκαριαία στα πράγματα ἕνα άλλο ρίγος. Μολονότι ἀπειράριθμοι απο καταβολής ἀνθρωπίνου γένους,  μιλιούνια σκιών που μνησικακούν ἀπέναντι στον χρόνο, οι νεκροί βαραίνουν στις ψυχές των ζωντανών και τις πιλατεύουν εὐεργετικά μόνον όταν εἶναι κοντινοί – απο σάρκα ή απο καρδιά. Ο ξένος νεκρός δεν ὑπολογίζεται.  Ἀνήκει στα κατάστιχα της στατιστικής και στα τερατώδη καμώματα του πληθυσμού. Ἀντίθετα, ο δικός μας  νεκρός, ο χτεσινός φίλος που χάριζε νόημα με κάθε του κίνηση στην ἀνομολόγητη συνενοχή, αποκτά ἀνυπολόγιστα  δικαιώματα. Αἰφνίδια μεταμορφώνεται σε άφαντο θεό που σε περιεργάζεται σε κάθε τόπο και σε κάθε στιγμή, ἀδειάζει τον χώρο και τον χρόνο απο την αἰσθητή του παρουσία, για να μετουσιωθεί σε πανίσχυρη δεισιδαιμονία. Ὅτι εἴχαμε του ἀνήκει, ὅτι κάνουμε το διεκδικεῖ. Στα πάντα σπεύδει πριν απο μας, στα πάντα μας ἀφήνει  προσωρινὰ ἐλεύθερους. Νεκρός για τα καλά, σφιχταγκαλιασμένος με το ἀναπότρεπτο, δεν ἐπιτρέπει κανένα
περιθώριο ἐλπίδας.

Ἂν στην καθημερινή συνάφεια κάθε στιγμή παριστάνει την σταγόνα που καθρεφτίζει ἀπατηλά το ψέμμα και την ἀλήθεια, στην αἰωνιότητα του νεκρού – αὐτή την ἀδιατάρακτη σιωπή που ἀψηφά την ἡλικία- δεν ἔχει πέραση κανένα τέχνασμα. Ἀκόμα και ο θρήνος εἶναι ένας τρόπος του ζωντανού να ξεφύγει ἀπο τον πόνο του.  Ὁ νεκρός εἶναι πλέον ἀπόλυτα σοβαρός, ἀνέκφραστος ἀπο την πολύ εὐθύνη. Σαν τα παιδιά, λοιπόν, πού παίζουν μπροστά στον ἀνδριάντα του ἀγέλαστου προγόνου, ἀλλάζουμε ψιθύρους και βλέμματα, για να ξαναβρούμε την ἀνασφαλῆ ἄνεση τῶν ζωντανῶν. Δεν ὑπάρχει πια ἀναχώρηση και άφιξη. Καταργήθηκαν δια παντός τα βήματα του  ἀνθρώπου που πλησιάζει με την ψυχή στο πρόσωπο. Το μόνο σπίτι που τον στεγάζει δεν εἶναι η πόλη, ο κόσμος,  η οἰκουμένη και κατοικημένη. Ὁ νεκρός ὑπάρχει πλέον μονάχα στην καρδιά μας. Και ἀκόμα βαθύτερα.

Εἶναι πια ὁ σιωπηλός τῶν σιωπηλῶν.

Κωστής Παπαγιώργης, Γεια σου, Ασημάκη, 1993