Εκ-λογισμοί / Χρήστος Βακαλόπουλος, 1985

1. Αν η εικόνα των εκλογών φλερτάρει συχνά με την ανοησία, ο ήχος τους είναι πραγματικά αφόρητος. Πρόκειται για μια φωνασκία με απώτερο σκοπό την παραγωγή αυτόματων αντιδράσεων, κάπως σα να σε ξυπνάνε το πρωί με φωνές για να προλάβεις μια δουλειά που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Προσπαθείς να μην ακούσεις, μάταια όμως. Η δουλειά πρέπει να γίνει οπωσδήποτε.
Κι αν κάνεις τον κουφό θα σε στείλουν στο γιατρό.

2. Πόσο κοντά είμαι σ’ αυτούς που θα ψηφίσω; Ενώ τους βλέπω όλη τη μέρα, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στους τοίχους, στην πραγματικότητα δε θέλω να τους γνωρίσω ποτέ. Γιατί αν ανακαλύψω ότι είναι πραγματικοί άνθρωποι και όχι φωτογραφίες, τότε θα πεισθώ ολοκληρωτικά ότι τα ανθρώπινα όντα παραχωρούν με την πρώτη ευκαιρία την προσωπικότητα τους, με αντάλλαγμα μια εικόνα στην οποία πρέπει να συμμορφώνονται, αν είναι δυνατό ακόμα και στον ύπνο τους.

Θα ψηφίσω λοιπόν κάποιον ή κάποιους που δεν τους έχω δει ποτέ να κλαίνε; Αυτό είναι το πρώτο κριτήριο για να βγει κανείς βουλευτής, να μη μοιάζει με άνθρωπο όταν εμφανίζεται δημοσίως αλλά με κάτι άλλο το οποίο συγκεντρώνει ελάχιστες ανθρώπινες ιδιότητες.

[ ]

8. Το να ψηφίσω κάποιον για να μη βγει κάποιος άλλος σημαίνει ότι δεν συμφωνώ με κανέναν απ’ τους δύο. Τότε όμως γιατί δεν ψηφίζω τον περίφημο τρίτο ή τέταρτο με τον οποίο συμφωνώ; Το κάνω γιατί αυτός δεν θα βγει. Έτσι δημιουργείται το παράδοξο να ψηφίζω αιωνίως κάποιον με τον οποίο διαφωνώ και ο οποίος με πείθει ότι σημασία έχει να αποφεύγεις συνεχώς κάτι. Είμαι δηλαδή σαν το άλογο στο μύθο του Αισώπου: ο άνθρωπος προτείνει στο άλογο που μέχρι τότε ζει ελεύθερο να συνεργαστούν για να πιάσουν το ελάφι. Το άλογο δέχεται, μόνο που ο άνθρωπος προτείνει να το καβαλήσει για να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα. Κι οι δυο μαζί πιάνουν το ελάφι κι οι άνθρωποι είναι ακόμα καβάλα στα άλογα.
Και μερικά ελάφια είναι ακόμα ελεύθερα.