Το Άνθος | Αλέξανδρος Σχινάς
Αλέξης Ακριθάκης, Ένα λουλούδι, 1989
Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας
Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.
Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν
Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.
Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.
Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή
Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-
Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!
Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.
Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,
Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου
Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
Και μας το επέταξε τρέμοντας,
Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,
Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
Και το φάγαμε-
Το άνθος! Καταλαβαίνετε?
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..
Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..
Αλέξανδρος Σχινάς
Τι τύχη μετα τοσα και τοσα χρόνια ν'απλωσω το χερι μου ξυπνωντας και νάβρω την Αναφορα περιπτωσεων που ηταν χρόνια εκει – σ'αυτο το σπιτι σ'αυτη την ξενητιά – και περιμενε να ξυπνησω και μετα πληκροπολυβολωντας να βρεθω σ'αυτο το ανθος και να ψαξω την ριζα του – αν ζει ή πεθαινει
απο το 1913 που σκοτωσε τον βασιλιά λεει μεχρι τον monsieurcocosse.blogspot.fr της σήμερον
τι ευτυχια νάβρω το ανθος αν ευρισκα και το χερι που το περιμαζεψε ανέμελα
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!. Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς! είτε ζει είτε πεθαινει θα του έλεγα πως το ανθος ήτανε για μενα
απο μενα