Ο αποτυχημένος | Thomas Bernhard (1983)
”Η βάση εκκίνησής μας είναι πάντοτε μόνο το ότι δεν ξέρουμε τίποτε για το οτιδήποτε και ούτε έχουμε ιδέα απ’ αυτό.”
”Είχα πάντοτε τη δυνατότητα να θαμπώνομαι ελεύθερα, δεν άφησα κανέναν και τίποτε να μειώνει το θάμπωμά μου.”
”Οι επιθυμίες μας εκπληρώνονται μόνο όταν προσηλωνόμαστε σ’ αυτές με τον πιο ακραίο τρόπο.”
”Είναι, ναι, απολύτως αρκετό να σκεφτόμαστε, τίποτε άλλο παρά να σκεφτόμαστε, και απλούστατα ν’ αφήνουμε τη σκέψη μας να εξελίσσεται από μόνη της…
”Δεν διάβαζα πάρα πολύ και, όταν διάβαζα, διάβαζα πάντοτε τα ίδια βιβλία των ίδιων συγγραφέων, τους ίδιους φιλοσόφους συνέχεια σαν να ήτανε πάντοτε τελείως άλλοι. Είχα αναπτύξει πολύ την τέχνη να εκλαμβάνω συνεχώς το ίδιο σαν κάτι τελείως άλλο, την είχα εξελίξει σε υψηλό, σε αφάνταστα υψηλό βαθμό.”
”Γιατί πάντοτε πιστεύουμε πως είμαστε αυθεντικοί και στην πραγματικότητα δεν είμαστε και πιστεύουμε πως είμαστε συμπυκνωμένοι και στη πραγματικότητα δεν είμαστε.”
”Σε ολόκληρη τη ζωή μας τρέχουμε για να ξεφύγουμε απ’ τον ερασιτεχνισμό κι αυτός μονίμως μας προφταίνει.”
”Οι απλοί άνθρωποι όμως δεν καταλαβαίνουν τους περίπλοκους και σε αποκρούουν πάλι πίσω στον εαυτό σου, πιο αδυσώπητα απ’ όλους τους άλλους.”
”Να μην αφήνεις πίσω σου ίχνη είναι, ναι, κι αυτή μία από τις ρήσεις του.”
”Στη θεωρία τους καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μα στην πράξη δεν τους αντέχουμε, σκέφτηκα, τις περισσότερες φορές τους συναναστρεφόμαστε μόνο απρόθυμα και τους αντιμετωπίζουμε πάντοτε όπως τους βλέπουμε από την σκοπιά μας…
”Ενεργούμε άδικα, προσβάλλουμε τους ανθρώπους μόνο για ν’ αποφύγουμε τη στιγμή μιας μεγαλύτερης έντασης, μια δυσάρεστη αναμέτρηση.”
”Λέμε μια λέξη και εκμηδενίζουμε έναν άνθρωπο.”
”Όποιος ζει στην εξοχή με τον καιρό αποβλακώνεται, χωρίς να το προσέξει, πιστεύει για ένα διάστημα πως είναι πρωτότυπο κι ωφέλιμο για την υγεία του, μα η ζωή στην εξοχή δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, αλλά μια σκέτη κακογουστιά για οποιονδήποτε δεν έχει γεννηθεί στην εξοχή και για την εξοχή και είναι μόνο βλαβερή για την υγεία του.”
”Όποιος αυτοκτονεί δεν αυτοκτονεί ποτέ κατά την ευνοϊκότερη γι’ αυτόν χρονική στιγμή, μα ο λεγόμενος φυσικός θάνατος είναι πάντοτε ο θάνατος που επέρχεται κατά την ευνοϊκότερη χρονική στιγμή.”
”Ήταν ο πιο αδυσώπητος άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του. Δεν του συγχωρούσε καμία ανακρίβεια. Μόνο με τη σκέψη εξέλισσε την ομιλία του. Απεχθανόταν τους ανθρώπους που δεν έλεγαν μέχρι τέλους τα όσα σκέφτονταν, συνεπώς απεχθανόταν σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και απ’ αυτή την ανθρωπότητα, που την απεχθανόταν, αποτραβήχτηκε ήδη επί πάνω από είκοσι χρόνια. Ήταν ο μοναδικός παγκοσμίου φήμης δεξιοτέχνης πιανίστας ο οποίος απεχθανόταν το κοινό του, και πραγματικά και τελεσίδικα απομακρύνθηκε απ’ αυτό το κοινό, που απεχθανόταν. Δεν το είχε ανάγκη. Αγόρασε το σπίτι στο δάσος και βολεύτηκε σ’ αυτό το σπίτι και τελειοποιούσε τον εαυτό του. Σ’ αυτό το σπίτι στην Αμερική κατοικούσαν ως το θάνατο του εκείνος και ο Μπαχ.”
Ο αποτυχημένος, Thomas Bernhard, 1983
