Η μουσική και ο Robert Louis Stevenson | Lloyd Osbourne

Ο Robert Louis Stevenson στο κρεβάτι, παίζοντας φλογέρα

”Υπάρχει ένα λανθάνον πάθος στην αγάπη του Stevenson για το φλάουτο του. Έπαιζε άσχημα και τόσο κόμπιαζε, όπως φαίνεται στα γράμματα του, πού κορόιδευε τον ίδιο του τον εαυτό. Ασφαλώς κανείς δεν φανταζόταν ότι διακατεχόταν απο μια πραγματική αγάπη για τη μουσική και πώς η στέρηση της άφησε αναπάντητη μιά απο τις πιο επίμονες απαιτήσεις της φύσης του.”

”Μπορώ να υπενθυμίσω πόσο αδιάκοπα μιλούσε για μουσική. Επανερχόταν ξανά και ξανά στις δώδεκα περίπου όπερες πού είχε ακούσει στα νιάτα του, επαναλαμβάνοντας τα ονόματα των τραγουδιστών – όλοι τους γερμανικές μετριότητες – μ’ έναν κατανυκτικό ζήλο. Μιλούσε με την ίδια ζέση και τον ίδιο πόθο για τους λίγους μεγάλους σολίστες πού είχε ακούσει σε συναυλίες στο Λονδίνο.”

”Αγόραζε μεγάλες ποσότητες μουσικού υλικού – Σοπέν, Γκρηγκ, Μπαχ, Μπετόβεν, Μότσαρτ – πού θα τον απορροφούσε κάποτε για ώρες, προσπαθώντας, λίγο λίγο και με ατέλειωτες επαναλήψεις, να το ερμηνεύσει με το φλάουτο του.
Ήταν εκπληκτικό το πόσο μεγάλη χαρά αντλούσε μέσα απο αυτή την προσπάθεια. Το θλιβερό παραπονιάρικο μικρό όργανο ήταν μιά απ’ τις πολυτιμότερες αναψυχές του. Το έπαιζε επίμονα, κι επιπλέον προσπαθούσε να γράψει γι’ αυτό δικές του συνθέσεις. Μελετούσε αντίστιξη’ μετέφερε συνεχώς ένα κομμάτι σε άλλη σκάλα, το απλοποιούσε και τροποποιούσε τη μουσική για να την εντάξει στον χώρο της άνευ αξίας φλογέρας του’ ο πιο γνώριμος ήχος στη Βαϊλίμα ήταν αυτός ο παράξενος θρήνος και το στρίγγλισμα που έβγαινε μέσα από το στούντιο του. Τότε όλα αυτά έμοιαζαν πολύ διασκεδαστικά, κι ο Stevenson γελούσε κι αυτός με την καρδιά του.”