Τα αδέλφια Τάννερ | Robert Walser (1907)

”Δεν μου αρέσει να είμαι ιδιοκτήτης μισών πραγμάτων, προτιμώ να ανήκω στους εντελώς απόκληρους, ώστε να μου ανήκει τουλάχιστον η ψυχή μου.”

”Δεν θέλω να έχω μέλλον, θέλω να έχω παρόν. Μου φαίνεται πιο αξιόλογο. Μέλλον έχει εκείνος που δεν έχει παρόν, κι αν έχει κανείς παρόν, τότε ξεχνά ακόμα και να σκεφτεί το μέλλον.”

”Δεν επιθυμώ  να προκόψω στη ζωή μου, θέλω μόνο να ζήσω, να ζήσω  μια ζωή  που να έχει λίγο ενδιαφέρον. Τίποτα περισσότερο. Κατά βάθος θέλω μονάχα να ζήσω  μέχρι  να ξανάρθει ο χειμώνας, κι έπειτα, άμα θα είναι χειμώνας και θα χιονίζει, θα ξέρω πώς να συνεχίσω, θα έχω βρει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσω τη ζωή μου. Με διασκεδάζει αφάνταστα να μοιράζω τη ζωή σε μικρές, απλές, ευεπίλυτες εξισώσεις, που δεν προκαλούν πονοκέφαλο και λύνονται απο μόνες τους.”

”Η ομίχλη και το χιόνι δεν μας μαγεύουν λιγότερο από τον ήλιο και τα χρώματα΄ γιατί η ομίχλη εκλεπτύνει τα χρώματα, και το χιόνι είναι κάτω απ’ το γαλάζιο του ζεστού ανοιξιάτικου ουρανού κάτι βαθύ, υπέροχο, σχεδόν αδιανόητο.”

”Αυτός που κάποτε περιπλανιόταν ελεύθερος στους ορεινούς λειμώνες, που σαν κυνηγός κοιμόταν κάτω από τον ανοιχτό ουρανό και δεν του ‘φτανε ο αέρας όταν αγνάντευε τον μακρινό ορίζοντα που διεύρυνε και βάθαινε  το τοπίο μπροστά του, αυτός που ευχόταν να γίνει ο ήλιος πιο καυτός, πιο θυελλώδης ο άνεμος, πιο σκοτεινή η νυχτιά και πιο τσουχτερό  το κρύο τότε που περιπλανιόταν έξω κάθε εποχή του χρόνου και με κάθε καιρό, ψάχνοντας, τρίβοντας τα χέρια και ξεφυσώντας.”

”Ω, ναι! Μα είναι ωραία να είσαι μόνος!.”

”Θα πέσω μόνο όταν δεν θα μου περνά καν η σκέψη να ξανασηκωθώ…Σκοπεύω  να γελώ και να αστειεύομαι μέχρι να πεθάνω…Η ζωή δεν χρειάζεται  να είναι υπερβολικά λαμπρή για να με γοητεύσει, γιατί στα μάτια μου φαίνεται πάντα λαμπρή…

Ζήτω η δυστυχία!…Η δυστυχία διαπαιδαγωγεί…Μας κεντρίζει να ζούμε καλύτερα τη ζωή μας…Μας κάνει να μπουχτίσουμε τις ομορφιές και μας δείχνει καινούργιες με το τεντωμένο της δάχτυλο!”

”Είναι σαν να μ’ έχουν αλυσοδέσει εδώ και βλέπω πάντα κάτι καινούργιο μέσα στο παλιό, γι’ αυτό δεν έχω ίσως όρεξη να φύγω…Τα ποτάμια και τα σύννεφα φεύγουν βέβαια, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό, είναι μια βαθύτερη έννοια της φυγής, όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Και δεν πρόκειται για αναχώρηση, αλλά για μια ιπτάμενη και ρέουσα ανάπαυση. Το βρίσκω ωραίο να φεύγεις μ’ αυτό τον τρόπο!.”

”Με μια λέξη: λατρεύω ό,τι είναι επικίνδυνο, ανεξιχνίαστο, απροσδιόριστο και ανεξέλεγκτο!.”

”Ποτέ δεν φτάνω στο σημείο να περιφρονήσω κάποιον, ή μάλλον περιφρονώ μόνο την ολιγοψυχία και την κενότητα, ωστόσο σ’ έναν ανήθικο άνθρωπο διακρίνω με το πρώτο κάτι ενδιαφέρον. Και πραγματικά η ανηθικότητα διαφωτίζει πολλά πράγματα, σε βοηθά να κοιτάζεις βαθύτερα στον κόσμο, σε κάνει πιο έμπειρο και σε κάνει να είσαι πιο ήπιος και πιο εύστοχος στις κρίσεις σου.”

”Όποιος ασκεί επιρροή, έχει το χάρισμα να επηρεάζεται την ίδια στιγμή αθόρυβα από εκείνον που επηρεάζει.”

”Στέκομαι ακόμα έξω από την πόρτα της ζωής, χτυπώ και ξαναχτυπώ, αν και όχι με μεγάλο ζήλο, και αφουγκράζομαι γεμάτος αγωνία μήπως έρχεται κανείς να σηκώσει  το μάνταλο…Δεν είμαι τίποτ’ άλλο παρά κάποιος που αφουγκράζεται και περιμένει, αλλά έχω τελειοποιηθεί σ’ αυτό, γιατί έμαθα να ονειρεύομαι όσο περιμένω…
Σε καμιά περίπτωση δεν ανησυχώ μήπως δεν καταφέρω ποτέ να ολοκληρωθώ ως άνθρωπος, αλλά αυτό θα ήθελα να γίνει όσο το δυνατόν αργότερα. Και είναι προτιμότερο να γίνει από μόνο του, χωρίς πρόθεση από μέρους μου.”

”Θα πληρώσω το λογαριασμό για ό,τι παραμέλησα, για ό,τι σπατάλησα, λησμόνησα, παρέβλεψα και αθέτησα…Μπορεί να μου πάρει χρόνια, αλλά όσο πιο μακρόχρονος και απαιτητικός είναι ο αγώνας, τόσο πιο συναρπαστικός γίνεται για μένα. Τώρα με γνωρίζετε λίγο καλύτερα.”