Ο Βιαστικός | Paul Morand (1941)
“Η δυστυχία μου είναι πως είμαι ακριβής. Περνώ τη ζωή μου αναμένοντας.”
”Η βιασύνη μου δεν οφείλεται σε μιαν επίκτητη σοφία, αλλά σ’ ένα ένστικτο. Η μόνη εξήγηση είναι πως κατέχω ένα μοιραίο χάρισμα, όπως έλεγαν κι οι ρομαντικοί: το χάρισμα της κινητικότητας. Μια κατάρα με θέλει να καλπάζω μέσα σε ένα σύμπαν που τριποδίζει.”
”Κάποιο ρυθμιστικό σφάλμα συνέβη κατά τη γέννηση μου. Διαπιστώνω μια ασυμφωνία ανάμεσα στο ρυθμό μου και στο ρυθμό του περιβάλλοντός μου.”
”Θαυμάζω τους ανθρώπους: μοιάζουν να έχουν χρόνο για τα πάντα, προχωρούν οριζοντίως· εγώ έχω την εντύπωση ότι βιώνω μια πτώση, όπως στα όνειρα· κατά τη γέννηση μου, έπεσα απο μια στέγη και βλέπω τους ορόφους να περνούν ο ένας μετά τον άλλον και να πλησιάζει φρικτά το ισόγειο. Πιστεύω πώς η ταχύτητα είναι η σύγχρονη μορφή της βαρύτητας και ξέρω πως υπακούω στην αληθινή παρόρμηση του σύμπαντος και πως είμαι ο μόνος ο οποίος αισθάνεται να υπακούει σ’ αυτήν. Γιατί να αλλάξω; Γιατί να άλλαζα, αφού το λάθος δεν είναι σ’ εμένα;
– Στα διανοητικά δράματα δεν υπάρχουν ποτέ εξωτερικές αιτίες. ”
” Αν επιθυμούσα μόνο ό,τι είθισται να αποκαλούμε ηδονές, θα ‘ταν απλά τα πράγματα· θα τις εξασφάλιζα ο ίδιος στον εαυτό μου. Αυτό που επιθυμώ όμως, είναι εντελώς άλλο πράγμα· θέλω να αισθάνομαι ότι ορμώ μπροστά με τη θέληση μου· θέλω τρένα του τρόμου, κομμένη ανάσα, κενό στο στομάχι, θέλω να πίνω τη ζωή μονορούφι.”
Paul Morand (1888-1976)
“Αυτό που μας κατατρώει, δεν είναι τόσο η επιβεβλημένη, παρατεταμένη αναμονή, όσο αυτές οι αδιόρατες παύσεις κι αυτές οι αυτοματικές χειρονομίες, που αφήνουν την ημέρα διάτρητη σαν να ’ταν ξαφριστήρι: να μασάς τις τροφές, να ξύνεις το μολύβι, να κολλάς γραμματόσημα, να ψάχνεις ψηλαφιστά τα κουμπιά του ασανσέρ, να υπογράφεις ένα συστημένο γράμμα, να βάζεις νερό στο σώμα του καλοριφέρ, να περιμένεις το σκύλο να κάνει τα κακά του, να παρηγορείς μια γυναίκα.”
“Ακόμη κι η ανάγνωση, που αποτελεί ξεκούραση, μόρφωση, στοχασμό, ονειροπόληση για άλλους, ήταν για εκείνον οξεία μορφή δράσης, αφού διάβαζε για να συμμεριστεί εως παροξυσμού τα πιο παράτολμα κατορθώματα των μεγάλων στρατηλατών, των εξερευνητών, των τυχοδιωκτών, των ηρώων του.”
«Ο χρόνος διασκεδάζει παίζοντας μαζί μας σκοποβολή», σκέφτηκε· «κάθε δευτερόλεπτο πέφτει σαν βόμβα. Όταν είμαστε πιτσιρίκια, ξαναβρίσκουμε την ισορροπία μας στη στιγμή· έπειτα, όλο και πιο αργά· τα αποθέματα δυνάμεων εξαντλούνται, ταλαντευόμαστε όλο και περισσότερο μέχρι τη μέρα πού η ανατροπή μας θα είναι οριστική και που, σαν παλιά καταπτοημένη κούκλα, θα αφήσουμε μια αδειανή θέση ανάμεσα στην παραμάνα και τα στρατιωτάκια.»
“Όταν κοιτάζουμε τους ανθρώπους κατά πρόσωπο τους βλέπουμε, όταν όμως τους κοιτάζουμε μέσα απ’ τον καθρέφτη τους καταλαβαίνουμε.”
”- Από τι καταλαβαίνουμε ότι φτάσαμε, αν δεν σταματάμε ποτέ;.”
Paul Morand, Ο βιαστικός, 1941
μτφ Ολυμπία Γλυκιώτη
Rexy / Don't Turn Me Away / Running out of time / 1981
https://www.youtube.com/watch?v=Zq_viKr8h4U
.
Mon Oncle / 1958 / Jacques Tati / extrait
https://www.youtube.com/watch?v=gkvtE1AS6Qo
.
https://www.youtube.com/watch?v=s3PvFohWfPo
Go! Go! Go! / dir. Marie Menken /1962-64
.