Λυρικό / Σονέτο / Φαύνοι / Αθανασία | Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943)

Μήτσος Παπανικολάου (1900 – 1964)

Λυρικό

Ήταν αλήθεια πως εζούσα
Κάποια ζωή ξεχωριστή
Ζούσα όπως ήθελεν η Μούσα
Κι όπως δεν ήθελε η ζωή
Λοξά με κοίταζαν οι άλλοι
Σαν να με παίρναν για τρελό
Κι ήταν για με χαρά μεγάλη
Μαζί τους πάντα να γελώ
Μ’ αλήθεια, αν έχασα το νου μου
Κι αν έχω τώρα τρελαθεί,
Το’ πάθα, αχ άστρο τα’ ουρανού μου,
Όταν επρόβαλες εσύ!…

Σονέτο
(στον Ν. Λαπαθιώτη)

Του πόθου πηγές
Μια νιότη γυμνή
Του δρόμου το θέλγητρο
Προς το άγνωστο πάντα
Μαδημένα τριαντάφυλλα
Στης αγάπης το διάβα
Κι αγάπες βρεγμένες
Σε δάκρυα, πάντα.
Είμαστε Ναπολέων
Ταξιδιώτες κυνηγημένοι;
Ω τίποτα άλλο δεν είμαστε
Παρά άνθρωποι μόνο
Που προσπάθειά τους υπέρτατη
Ο έρωτας είναι ή ο θάνατος.

(γραμμένο στα γαλλικά, μτφ Τ. Κόρφη)

Φαύνοι

Θα χορέψουμε στο φως των άστρων,
θα τρέξουμε ξυπόλυτοι στην άσφαλτο του δρόμου,
στα φώτα των αυτοκινήτων που θά ‘ρχονται,
θα κοιμηθούμε στα ψηλά χόρτα κοντά στους βατράχους.

Θα μείνουμε μόνοι.
Έπειτα θά ‘ρθουν τα φιλήματα να κλείσουνε τα μάτια μας,
τα χέρια θα ενώσουμε στον ύπνο
και το πρωί θα ξυπνήσουμε πεθαμένοι;

Αθανασία

Αν είχες πεθάνει θα σ’ είχε ξεχάσει η μητέρα σου.
Αν σ’ είχα αγαπήσει θα σ’ είχα ξεχάσει κι εγώ.
Η στιγμή γίνηκε ευθεία μέσα στο χρόνο,
βέλος μες στην καρδιά μου
βελόνα που κεντάει τη μνήμη.
Το χέρι σου λάμπει στη νύχτα, σημαία του κόσμου.

Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943)