Λεντς | Georg Büchner, 1835
”Στις 20 Ιανουαρίου ο Λεντς πέρασε τα βουνά. Ψηλά οι κορφές και τα οροπέδια χιονισμένα, πέρα ως κάτω οι κοιλάδες: σταχτιές πέτρες, πράσινα λιβάδια, βράχια και έλατα. Ήταν υγρή παγωνιά· το νερό ανάβρυζε μες απ’ τους βράχους και ξεχυνόταν στο δρόμο. Μέσα στο νοτισμένο αέρα τα κλαδιά από τα έλατα βάραιναν σκυφτά. Στον ουρανό βραδυπορούσαν σύννεφα σταχτιά, όμως όλα τόσο πηχτά – και τότε υψώθηκε η ομίχλη και σύρθηκε αργή και γλιστερή μες απ’ τα χαμόδεντρα, μα πόσο βαριεστημένα, πόσο αδέξια.”
”Εγώ ο Λεντς που προσπαθεί. Να θυμηθεί. Να κοιμηθεί.”
“Δεν ένιωθε κούραση, μόνο που κάθε όσο δυσφορούσε που δεν μπορούσε να περπατάει ανάποδα, με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω” *
“Eίχε νυχτώσει στο μεταξύ, ο ουρανός και η γη είχαν γίνει ένα. Ένιωθε σαν να τον ακολουθούσε κάτι, κάτι που ήταν φοβερό, που δεν το αντέχουν οι άνθρωποι, λες και τον καταδίωκε η τρέλα ανεβασμένη πάνω σ’ ένα άλογο.” *
”Η ζωή είναι ωραία και απελπιστική.”
”Μα δεν ακούτε την τρομαχτική φωνή που ο ήχος της φθάνει ώς πέρα στον ορίζοντα και που οι άνθρωποι ονομάζουν σιωπή;” *
”Ήδη. Κλαίει. Ήδη. Ο Lenz. Κλαίει για το θάνατό μου. Για το θάνατό του. Ήδη. Κλαίει. Κλαίω. Για το θάνατό του. Για το θάνατο αυτού που έγραψε για το θάνατο του. Για το θάνατο αυτού που έγραψε για το θάνατο του Lenz κλαίω. Πώς μίλαγαν παλιά; Πώς φίλαγαν παλιά; Πρέπει κάτι να παραμερίσω για να δω. Μπαίνετε μπροστά και δεν μπορώ να δω. Ένα κομμάτι μου μπαίνει μπροστά και δεν μπορώ να δω. Εσείς που γίνατε κομμάτι μου μπαίνετε μπροστά και δεν μπορώ να δω. Γι’ αυτό θα δαγκωθώ.”
”Μέσα του υπήρχε ένα τρομαχτικό κενό, δεν φοβόταν πια, δεν επιθυμούσε απολύτως τίποτα, αντιμετώπιζε την ύπαρξη του σαν αναπόφευκτο βάρος, κι έτσι συνέχισε να ζει.” *
”Ο φόβος είναι ο δρόμος για να ακουμπιόμαστε,
γιατί ο φόβος είναι ο τρόπος να αγαπιόμαστε.”
”Η αγάπη είναι το αντίθετο της σκληρότητας.”
“Όλα αυτά που έχεις διαβάσει, που έχεις δει, που έχεις ακούσει, μπορούν να σε βοηθήσουν να κερδίσεις λίγη από την χαμένη σου αθωότητα; Όλες αυτές οι γνώσεις, τα βιβλία, οι σπουδές, μπορούν να σου ζεστάνουν την καρδιά; Αν όχι αυτό, τότε τί; Τι καλό μπορούν να κάνουν οι γνώσεις σου; Μπορείς να ζεστάνεις την καρδιά ενός ανθρώπου; Μπορείς να κρατήσεις το χέρι της αγαπημένης σου; Μπορείς να έχεις αγαπημένη; Μπορείς να απαλύνεις τον πόνο ενός φίλου; Μπορείς να κοιτάξεις δύο μάτια δακρυσμένα και να τους πεις ένα τραγούδι; Μπορείς να πεις ένα τραγούδι;” *
”Ο,τι απομένει μπορούμε να το πετάξουμε στη φωτιά.”
Lenz, Georg Büchner, 1835
Υπέροχο!