Απ’ το φεγγίτη | Διονύσης Καψάλης, 1997

Είναι αργά, κι έχω κλειστεί
από νωρίς στο σπίτι,
κι είδα το φως σαν το ληστή
να φεύγει απ’ το φεγγίτη.

Κι όπως χαλά η θάλασσα
ονόματα της άμμου
κι εγώ βαθιά σε χάλασα
που σ’ ήθελα κοντά μου.

Και πήρα λίγο ουρανό
απ’ τον μικρό φεγγίτη,
να σου στολίσω το κενό
μέσα στο άδειο σπίτι.

Τα δυο μου χέρια στην ποδιά
κοιτώ και μοιάζουν μόνα
σαν δύο άρρωστα κλαδιά
σε δέντρο του χειμώνα.

Και κλαίω σαν μικρό παιδί
που το ΄χουν αδικήσει,
μα δε θ’ ακούσω πια κλειδί
στην πόρτα που ΄χεις κλείσει.

Μόνο θα κλέβω ουρανό
απ’ τον μικρό φεγγίτη
και θα στολίζω το κενό
μέσα στο άδειο σπίτι.

Διονύσης Καψάλης, Απ’ το φεγγίτη, 1997