1 thought on “I travel for travel’s sake | Robert Louis Stevenson”
H γέφυρα
Eίναι μια ωραία περιπλάνηση, σχεδόν μια δραπέτευση ― δεν ξέρω από πού και για πού, ― μια μυστική δραπέτευση που δίνει μια μυστικότητα στην κάθε κίνησή μας, στον ίσκιο μας πάνω στον τοίχο, στις απίθανες σχέσεις των δακτύλων μας, στον ήχο των βημάτων μας ― μια εξαίσια αίσθηση παρανομίας προς όλα, σαν του μοιχού, του κλέφτη, του φονιά, του αρσενοκοίτη ή του λαθρεπιβάτη, κ' η αίσθηση της παρανομίας αυτής σού επιβάλλει μιαν άγρυπνη προσοχή για ν' αποφύγεις τη σύλληψη, ενώ η προσοχή σου αυτή συλλαμβάνει το νόημα μιας αρχικής ενοχής, συλλαμβάνει τις πιο αδιόρατες εκφράσεις της σιωπής· μα τότε πάλι νιώθεις πως έτσι παραβιάζεις μ' αντικλείδι ένα μεγάλο, ξένο σκοτεινό χρηματοκιβώτιο ύστερα από σκάλες πολλές και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους που κάνουν ν' αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου, κ' ένα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει από φεγγίτες καγκελόφραχτους μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε αντιμέτωπο με την ίδια πελώρια σκιά σου που κρατάει μεγεθυσμένες τις σκιές των κλειδιών, που εσύ κρατάς, σα νάναι κιόλας τα κάγκελα της φυλακής που θα σε κλείσει ισόβια·
H γέφυρα
Eίναι μια ωραία περιπλάνηση, σχεδόν μια δραπέτευση ―
δεν ξέρω από πού και για πού, ― μια μυστική δραπέτευση που δίνει
μια μυστικότητα στην κάθε κίνησή μας, στον ίσκιο μας πάνω στον τοίχο,
στις απίθανες σχέσεις των δακτύλων μας, στον ήχο των βημάτων
μας ― μια εξαίσια αίσθηση
παρανομίας προς όλα, σαν του μοιχού, του κλέφτη, του φονιά,
του αρσενοκοίτη ή του λαθρεπιβάτη,
κ' η αίσθηση της παρανομίας αυτής σού επιβάλλει
μιαν άγρυπνη προσοχή για ν' αποφύγεις τη σύλληψη,
ενώ η προσοχή σου αυτή συλλαμβάνει
το νόημα μιας αρχικής ενοχής, συλλαμβάνει
τις πιο αδιόρατες εκφράσεις της σιωπής· μα τότε πάλι
νιώθεις πως έτσι παραβιάζεις μ' αντικλείδι ένα μεγάλο, ξένο
σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ύστερα από σκάλες πολλές και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
που κάνουν ν' αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου,
κ' ένα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει από φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε αντιμέτωπο
με την ίδια πελώρια σκιά σου που κρατάει
μεγεθυσμένες τις σκιές των κλειδιών, που εσύ κρατάς, σα νάναι κιόλας
τα κάγκελα της φυλακής που θα σε κλείσει ισόβια·
Γιάννης Ρίτσος /[απόσπασμα]