Book//mark – Το φεγγάρι των λύκων | Julio Llamazares, 1985

”Όταν ξεχνιέται το χρώμα του ήλιου, όταν το φεγγάρι  μεταλλάζει σε ήλιο και ο ήλιος σε ανάμνηση, η όραση ακολουθεί πιο πολύ τις οσμές παρά τα σχήματα, τα μάτια υπακούουν πιο πολύ στον άνεμο παρά στον εαυτό τους.
Όταν η νύχτα τυλίγει οριστικά τα πάντα, κλείνοντας μέσα στο μανδύα της γη και ουρανό, πιέζοντας βαριά την καρδιά και σβήνοντας το χρόνο και τη μνήμη, τότε μοναχά το ένστικτο μπορεί ν’ ανακαλύπτει τους δρόμους, να διασχίζει τις σκιές και να τους δίνει όνομα, να αποκρυπτογραφεί τη γλώσσα της όσφρησης και της ακοής.”

”Έκανα πολύ καιρό να συνηθίσω σ’ αυτή τη σιωπή. Στην αρχή, αναδευόμουν αδιάκοπα κάτω απο τις κουβέρτες, ανίκανος να υποφέρω όλο το βάρος αυτής της σιωπής, αυτής της μοναξιάς. Τη νύχτα πεταγόμουν αλαφιασμένος από την κοντινή ανάσα της, που μου φαινόταν σαν ανάσα ζώου που παραμονεύει. Και πολλές φορές βγήκα από τη σπηλιά και περιπλανήθηκα χωρίς ορισμένη  κατεύθυνση μέσα στο βουνό προσπαθώντας να ξεχάσω την τρέλα που μου προκαλούσε η τελειότητα της, η απόλυτη κυριαρχία της. Μέχρι που λίγο λίγο αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι δε θα μπορούσα τίποτα να κάνω για να αποφύγω την παρουσία της και τη συντροφιά της. Μέχρι που λίγο λίγο αναγκάστηκα να αναγνωρίσω ότι η σιωπή ήταν ο μόνος φίλος που μου απόμενε πια.”

”Πάει πολύς καιρός που έμαθα να αγαπώ πιο πολύ τη συντροφιά των ζώων παρά των ανθρώπων. Πάει πολύς καιρός που έμαθα ποια ακριβώς θέση είχαν φυλάξει για μένα οι άνθρωποι.”

”Πληγώνει τα μάτια το φως ύστερα από τόσο καιρό που έζησα στο σκοτάδι. Πληγώνει με μια λάμψη χιονιού αυτό το θλιβερό και παγερό φως που τώρα γεννιέται. Ύστερα από τόσο καιρό. Ύστερα από τόσες μέρες που πέρασα χωρίς να το νιώσω το φως όπως νιώθει κανείς στο δέρμα του τη βροχή ή όπως νιώθει στο πετσί του τη νοσταλγία.
Πληγώνει το φως και αφήνει κηλίδες επάνω στις αισθήσεις μου, τις σκοτεινιασμένες από τη νύχτα, τις σβησμένες από το φύσημα του ανέμου.’

Δεν υπάρχει πια παρά χιόνι μέσα και έξω από τα μάτια μου.”