Σινιάλα | Takis Vassilakis, 1954
Kai Ziehl
“Έχασα το τρένο. Ο σταθμός ήταν ένα μεγάλο σιδηροδρομικό κέντρο. Κοίταξα τριγύρω μου ένα δάσος από σινιάλα. Τερατώδη μάτια που αναβόσβηναν, γραμμές, τούνελ, μια ζούγκλα από σίδερο. Πολύχρωμες πινακίδες, παραπετάσματα, διαβάσεις. Έβγαλα μια κιμωλία και τα σχεδίασα όλα πάνω στο τσιμέντο. Πάντα στο τσιμέντο σχεδιάζω τα γλυπτά μου. Μετά τα έσβησα με τα παπούτσια μου. Πήρα χαρτί και μολύβι και έκανα ότι έγραφα κάποιο γράμμα.”
Takis Vassilakis, Estafilades, 1961
μτφ: Ε. Ψυχούλη
Takis, Signals, 1954 Ansel Adams, Rails and Jet Trails, California, 1953
Το μοναδικό όραμα που είχα μέχρι τώρα για τον μαγνητισμό μου αποκαλύφθηκε σε μια συζήτηση με τον Takis στο ατελιέ του στο Παρίσι, καθώς έβλεπα τους μικρούς μεταλικούς κώνους που βόμβιζαν κι έπαλλαν πάνω στις εξαρτήσεις τους απο τους μικρούς μαγνήτες, πηγή μιας δύναμης γι αυτούς αρχέγονης.
Κι αυτός ο Takis, μου εξήγησε πως τα αστέρια ήταν όλα συνδεδεμένα με μύρια λεπτά μαγνητικά νήματα, που απλώνονται αχτινωτά απο αστέρι σε αστέρι.
Φανταστήκαμε έτσι πως, αν αφαιρούσαμε ενα απο όλα τα αστέρια, οποιοδήποτε, ολόκληρος αυτός ο θορυβώδης μηχανισμός θα γλιστρούσε κατα ενα κοσμικό εκατοστό, σαν ένα μικρό αναρριγισμένο σώμα, ενω, συνάμα, με εναν θόρυβο ξερό, όλαν τα αστέρια θα έβρισκαν, παλμικά, τη θέση τους πάνω στις αδιόρατες μαγνητικές τροχιές. Έτσι με μιας.
Allen Ginsberg
.