3 thoughts on “Days [ ) The traveler | G.K. Chesterton, 1874-1936”
1930
Γλυκέ μου Κάστορα,
Αυτό είναι ένα τρυφερό και χωρίς νόημα σημειωματάκι, μόνο και μόνο για να σας πω ότι σας αγαπώ μ’ όλη μου τη καρδιά. Είναι τρεις η ώρα, αν θέλετε μπορείτε να με ξυπνήσετε στις έντεκα, αλλά όχι πιο πριν.
Σας αγαπώ.
Λαόν
Ακριβή μου αγάπη,
Κοιμήθηκα καλά αλλά λίγο.. Το μεσημέρι συνάντησα τη Ζεζέ στο Ντομ. Φοβόμουνα ότι θα ήταν καταθλιπτική ή θα έκανε την εύθυμη και θα ήταν ακόμα χειρότερα…Στις τέσσερις την πήγα να φάμε στης «Ντομινίκ»…Η Ζεζέ φορούσε το ωραίο καινούργιο ταγιέρ της και για πρώτη φορά ήταν βαμμένη γιατί το πρόσωπό της ήταν χλωμό. Ήταν πολύ ευχάριστη.
Ανέβηκα μαζί της στο δωμάτιό μου για να πάρω ένα κοστούμι για το καθαριστήριο (υποκριτικό αντράκι, θα πει ο καλός μου Κάστορας. Καλέ μου Κάστορα είχα αγνές προθέσεις, τ’ ορκίζομαι) και τότε «Σου ήμουνα πιστός με τον τρόπο μου. Σίγουρα». Έτσι γιατί ήρθε, γιατί έπρεπε. Τη φίλησα στο μάγουλο, με φίλησε στο στόμα. Της έβγαλα τη μπλούζα, έβγαλε τη φούστα και τα εσώρουχά της. Κοιμήθηκα μαζί της. Μου είπε ότι μ’ αγαπάει, αλλά το άκουσα βερεσέ. Της είπα ότι μου είναι πολύ συμπαθής και το πίστεψε. Μου είπε: «Ένιωσα σχεδόν ηδονή». Τότε της έκανα δώρο ένα αντίτυπο του Ηρόστρατου για να την ευχαριστήσω.
Ξανακατεβήκαμε κάτω, είχε απέναντί μου τις τρυφερές κινήσεις μιας ευτυχισμένης γυναίκας. Την επέστρεψα στην αγκαλιά του άντρα της, πήγα να πιω κάτι στο Σελέκτ, πήρα το τρένο. Στο τρένο διάβασα ένα βιβλίο πάνω στις γερμανικές θεωρίες για την Αξία (Μίλλερ, Φράγιενφελς, Σέλλερ, Χάρτμαν κλπ), ηλίθιο, αλλά είχε μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Το δανείστηκα απ’ τον ντε Ρουλέ.
Αυτά τα νέα, γλυκέ μου Κάστορα. Βρήκα τόνους από γράμματά σας στο Παρίσι, μοιάζετε τόσο ευτυχισμένη που κόντεψα να δακρύσω από συγκίνηση. Μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι μοναχικές σας δραστηριότητες, το ότι περπατάτε, διαβάζετε και πίνετε μερικές φορές λίγο κρασάκι. Σας αγαπώ. Βιάζομαι να σας δω. Δεν έχω καθόλου ξεχάσει το αγαπημένο σας πρόσωπο. Παχύνατε καθόλου;
15 Σεπτεμβρίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Έλαβα τα δυο γραμματάκια σας και με άγγιξε πολύ που σας φαντάστηκα μόνη στο Στρασβούργο. Το βράδυ που σας τηλεφώνησα το βρήκα κάπως θλιβερό, πόσο μάλλον που η ταμίας του εστιατορίου του σταθμού μου είπε ότι δεν υπήρχε ψυχή εκεί και σας φαντάστηκα σ’ αυτό το μεγάλο δωμάτιο, φρόνιμα καθισμένη ανάμεσα στ’ άδεια τραπέζια, κουρασμένη απ’ το ταξίδι κι απογοητευμένη. Αλλά τώρα είμαι καθησυχασμένος και βρίσκω ότι είσαστε μια σοφή και ποιητική φύση, αφού μπορείτε να βρείτε σε κάθε κατάσταση μικροχαρές κι ότι δεν μοιάζετε καθόλου μεγάλη αλλά αντίθετα μοιάζετε να εκμεταλλεύεστε ακόμα με όρεξη όλα τα πράγματα. Λιώνω από τρυφερότητα για σας. Στη διάρκεια αυτής της νύχτας κι αυτής της μέρας όπου είσασταν μόνη στη Μασσαλία, στα τρένα, στο Στρασβούργο κι όπου εγώ ήμουνα μόνος στο Παρίσι, δεν έπαψα να αισθάνομαι ενωμένος μαζί σας απ’ τα μέσα, είχα την εντύπωση, ότι σας μιλούσα κι ό,τι σκεφτόμουνα, είχα την εντύπωση ότι σας το έλεγα ή μάλλον ότι το σκεφτόσαστε κι εσείς μαζί μου κι ήταν ευχάριστο αυτό στο τρένο, γιατί φανταζόμουνα δυο συνειδήσεις ενωμένες σε μια, να αιωρούνται κοντά στη Λυών, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη και δυο μικρά σώματα σαν ρομπότ να περπατούν με ανήσυχο αλλά κενό ύφος, το ένα στους δρόμους της Μασσαλίας και το άλλο στο διάδρομο του τρένου. Τώρα δεν έχω πια την ίδια αίσθηση κι αισθάνομαι λιγότερο παρών σ’ εσάς, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πια τί κάνετε κι έπειτα είσαστε μαζί με τη Ζαζουλίτς κι όλες οι μικρές σας σκέψεις κάθε στιγμής απευθύνονται σ’ αυτήν, αναγκαστικά. Αλλά σας αγαπώ πολύ, σαν ένα πρόσωπο που δεν είναι εγώ, κι έχω πολύ όρεξη να ξαναδώ το προσωπάκι σας, χαριτωμένε μου Κάστορα. Θα ‘θελα πολύ να κάνετε ένα ευχάριστο ταξίδι αλλά φοβάμαι για σας, γιατί εδώ βρέχει και κάνει κρύο. Συναχώθηκα φοβερά στο πλοίο το τελευταίο βράδυ και με τον ωραίο καιρό που έχει εδώ, το συνάχι μου αναπτύσσεται και πεθαίνω στο βήχα.
Η ώρα είναι περίπου οκτώ. Είμαι στην Κουπόλ και μόλις έφαγα μια ωραία μπριζόλα με φασολάκια και μια τάρτα, διαβάζοντας ένα αστυνομικό…Δεν μου άρεσε που σας άφησα χθες, παράξενε μικρέ κοσμοταξιδευτή, θα είσασταν ακόμα μαζί μου τώρα, γεμάτη καλωσυνάτα χαμογελάκια, αν δεν είχατε αυτή τη περίεργη μανία να καταβροχθίζετε τα χιλιόμετρα. Πού στο καλό είσαστε; Σήμερα το πρωί στενοχωρήθηκα για σας γιατί είχε συννεφιά και σας φαντάστηκα εκεί ψηλά στη κορυφή του μικρού σας βουνού, κοιτάζοντας κάτω μ’ ένα πεισματάρικο ύφος μια θάλασσα από γκρίζα σύννεφα, σαν ένας άνθρωπος που ψαρεύει με καλάμι και κοιτάει το φελλό του πάνω στο νερό. Και μετά σας φαντάστηκα να τρυπάτε αυτό το χαλί, τρώγοντας μπαμπάκι και κινδυνεύοντας να σπάσετε κανένα πόδι – και τώρα είμαι ευχαριστημένος γιατί σας φαντάζομαι να τρώτε τη λαχανόσουπά σας, πανευτυχής και να πίνετε το κρασάκι σας. Σας αγαπώ πολύ, μικρό παράλογο. Όσο για μένα πήγα στην κυρία αυτή. Μιλήσαμε στο σκοτάδι, γελάει όταν σας σκέφτεται, λέει: «Ο Κάστορας με κάνει να γελώ» και «Έχει πολύ πλάκα ο Κάστορας». Κι εκείνη δεν θα σκεφτόταν ποτέ να σκαρφαλώσει στα βουνά, αλλά βρίσκει την ιδέα συμπαθητική, μου εξήγησε ότι είσαστε «καλά οργανωμένη»…
Αντίο, καλό μικρούλι μου, πιο χαριτωμένο μικρό όλου του κόσμου. Θα γράψω αύριο τη συνέχεια.
14 Ιουλίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Ας περάσουμε στην υπόθεση Μπουρντέν. Πάει πολύ καλά. Φίλησα χτες αυτό το φλογερό κορίτσι και μου ρούφηξε τη γλώσσα με τη δύναμη μιας ηλεκτρικής σκούπας, τόσο που ακόμα πονάω και κόλλησε πάνω μου όλο της το σώμα…Χαϊδευτήκαμε χωρίς καμιά κουβέντα, πράγμα που κάνει πιο ανάλαφρη τη διήγηση αυτής της νύχτας. Έκανα όλα τ’ άλλα εκτός απ’ την τελική πράξη. Είναι όπως η εμφάνισή της το δείχνει αρκετά, αυτό που ο Μπουμπού θα αποκαλούσε μια «μεγάλη ερωμένη». Είναι εξάλλου πολύ γοητευτική στο κρεβάτι..
Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Δεν σας έγραψα χθες και ποιος ξέρει πότε άραγε θα λάβετε αυτό το γράμμα. Αλλά ξαναδιάβασα πολλές φορές το δικό σας και κάθε φορά μου φαινόταν καινούργιο, όπως την πρώτη φορά. Ειδικά το κομμάτι όπου λέτε πόσο συνδεδεμένη είστε μαζί μου. Φανταστείτε πως αυτό που γράφετε, ότι σε περίπτωση σοβαρού πλήγματος δεν θα επιζήσετε μετά από μένα, μου έδωσε κι εμένα ένα συναίσθημα βαθιάς ηρεμίας. Δεν θα’ θελα να σας αφήσω πίσω μου, όχι επειδή θα είστε μια μικρή, ελεύθερη συνείδηση που θα κάνει βόλτες στον κόσμο κι εγώ θα ζηλεύω, αλλά επειδή με πείσατε ότι θα βρίσκεστε σ’ έναν παράλογο κόσμο. Κι έπειτα θα είναι το τελικό ξεκαθάρισμα. Σαν να καταστρέφονται και τα δυο τμήματα του κομμένου σκουληκιού. Αλλά μην ανησυχείτε, όλ’ αυτά τα σκέφτομαι θεωρητικά, αφού βρίσκομαι σ’ ένα θαυμάσιο χωριουδάκι της Αλσατίας, τελείως ασφαλής και με πλήρη άνεση. Κι έπειτα νομίζω τελικά, ότι σίγουρα θα προτιμούσα να συνεχίσετε τη ζωούλα σας χωρίς εμένα, μου φαίνεται σαν κάτι καλό που χάνεται, μια ζωή που σταματάει. Γεγονός πάντως είναι, ότι ποτέ δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο έντονα ότι εσείς είστε ο εαυτός μου. Αυτές τις δυο τελευταίες μέρες είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος γι αυτό. Σας αγαπώ τόσο πολύ χαριτωμένε μου Κάστορα. Εξάλλου, όταν έχουμε ζήσει μαζί δέκα χρόνια απ’ τη ζωή μας, σκεφτόμενοι ο ένας μαζί με τον άλλο κι ο ένας για τον άλλο, χωρίς ποτέ τίποτα δυσάρεστο, είναι κάτι παραπάνω από αγάπη.
Είναι Χριστούγεννα και σίγουρα είστε μέσα στο τρένο, αγαπημένο μου μικρό, πιθανά ήδη να κοιμάστε, με το προσωπάκι σας ζαρωμένο απ’ την προσπάθεια να κοιμηθείτε, σας ξέρω καλά, πόσες φορές δεν σας έχω δει, στη γωνία απέναντί μου, απορροφημένη απ’ τον ύπνο και σοβαρή, μικρή μου και τόσο ήρεμη. Ω, εσείς που έχετε τόσο ταξιδέψει μαζί μου! Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν σκι πάνω απ’ το κεφάλι σας…Κι όταν ξυπνάτε, έχετε κόκκινα μάτια κι είστε σε υπερένταση, σας αγαπώ, μ’ αρέσει πολύ να θυμάμαι όλη τη μικρή σας ύπαρξη, όλους τους ενθουσιασμούς και τις εξάρσεις σας. Αυτό με κάνει να γελάω και κάνει τη καρδιά μου να λιώνει από τρυφερότητα για σας..
Jean-Paul Sartre / Lettres au Castor et à plusieurs autres / 1983 Γράμματα στον Κάστορα / επιστολές του Ζαν Πωλ Σαρτρ προς την Σιμόν ντε Μπωβουάρ / μτφ Καρίνα Λάμψα
1930
Γλυκέ μου Κάστορα,
Αυτό είναι ένα τρυφερό και χωρίς νόημα σημειωματάκι, μόνο και μόνο για να σας πω ότι σας αγαπώ μ’ όλη μου τη καρδιά. Είναι τρεις η ώρα, αν θέλετε μπορείτε να με ξυπνήσετε στις έντεκα, αλλά όχι πιο πριν.
Σας αγαπώ.
Λαόν
Ακριβή μου αγάπη,
Κοιμήθηκα καλά αλλά λίγο.. Το μεσημέρι συνάντησα τη Ζεζέ στο Ντομ. Φοβόμουνα ότι θα ήταν καταθλιπτική ή θα έκανε την εύθυμη και θα ήταν ακόμα χειρότερα…Στις τέσσερις την πήγα να φάμε στης «Ντομινίκ»…Η Ζεζέ φορούσε το ωραίο καινούργιο ταγιέρ της και για πρώτη φορά ήταν βαμμένη γιατί το πρόσωπό της ήταν χλωμό. Ήταν πολύ ευχάριστη.
Ανέβηκα μαζί της στο δωμάτιό μου για να πάρω ένα κοστούμι για το καθαριστήριο (υποκριτικό αντράκι, θα πει ο καλός μου Κάστορας. Καλέ μου Κάστορα είχα αγνές προθέσεις, τ’ ορκίζομαι) και τότε «Σου ήμουνα πιστός με τον τρόπο μου. Σίγουρα». Έτσι γιατί ήρθε, γιατί έπρεπε. Τη φίλησα στο μάγουλο, με φίλησε στο στόμα. Της έβγαλα τη μπλούζα, έβγαλε τη φούστα και τα εσώρουχά της. Κοιμήθηκα μαζί της. Μου είπε ότι μ’ αγαπάει, αλλά το άκουσα βερεσέ. Της είπα ότι μου είναι πολύ συμπαθής και το πίστεψε. Μου είπε: «Ένιωσα σχεδόν ηδονή». Τότε της έκανα δώρο ένα αντίτυπο του Ηρόστρατου για να την ευχαριστήσω.
Ξανακατεβήκαμε κάτω, είχε απέναντί μου τις τρυφερές κινήσεις μιας ευτυχισμένης γυναίκας. Την επέστρεψα στην αγκαλιά του άντρα της, πήγα να πιω κάτι στο Σελέκτ, πήρα το τρένο. Στο τρένο διάβασα ένα βιβλίο πάνω στις γερμανικές θεωρίες για την Αξία (Μίλλερ, Φράγιενφελς, Σέλλερ, Χάρτμαν κλπ), ηλίθιο, αλλά είχε μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Το δανείστηκα απ’ τον ντε Ρουλέ.
Αυτά τα νέα, γλυκέ μου Κάστορα. Βρήκα τόνους από γράμματά σας στο Παρίσι, μοιάζετε τόσο ευτυχισμένη που κόντεψα να δακρύσω από συγκίνηση. Μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι μοναχικές σας δραστηριότητες, το ότι περπατάτε, διαβάζετε και πίνετε μερικές φορές λίγο κρασάκι. Σας αγαπώ. Βιάζομαι να σας δω. Δεν έχω καθόλου ξεχάσει το αγαπημένο σας πρόσωπο. Παχύνατε καθόλου;
15 Σεπτεμβρίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Έλαβα τα δυο γραμματάκια σας και με άγγιξε πολύ που σας φαντάστηκα μόνη στο Στρασβούργο. Το βράδυ που σας τηλεφώνησα το βρήκα κάπως θλιβερό, πόσο μάλλον που η ταμίας του εστιατορίου του σταθμού μου είπε ότι δεν υπήρχε ψυχή εκεί και σας φαντάστηκα σ’ αυτό το μεγάλο δωμάτιο, φρόνιμα καθισμένη ανάμεσα στ’ άδεια τραπέζια, κουρασμένη απ’ το ταξίδι κι απογοητευμένη. Αλλά τώρα είμαι καθησυχασμένος και βρίσκω ότι είσαστε μια σοφή και ποιητική φύση, αφού μπορείτε να βρείτε σε κάθε κατάσταση μικροχαρές κι ότι δεν μοιάζετε καθόλου μεγάλη αλλά αντίθετα μοιάζετε να εκμεταλλεύεστε ακόμα με όρεξη όλα τα πράγματα. Λιώνω από τρυφερότητα για σας. Στη διάρκεια αυτής της νύχτας κι αυτής της μέρας όπου είσασταν μόνη στη Μασσαλία, στα τρένα, στο Στρασβούργο κι όπου εγώ ήμουνα μόνος στο Παρίσι, δεν έπαψα να αισθάνομαι ενωμένος μαζί σας απ’ τα μέσα, είχα την εντύπωση, ότι σας μιλούσα κι ό,τι σκεφτόμουνα, είχα την εντύπωση ότι σας το έλεγα ή μάλλον ότι το σκεφτόσαστε κι εσείς μαζί μου κι ήταν ευχάριστο αυτό στο τρένο, γιατί φανταζόμουνα δυο συνειδήσεις ενωμένες σε μια, να αιωρούνται κοντά στη Λυών, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη και δυο μικρά σώματα σαν ρομπότ να περπατούν με ανήσυχο αλλά κενό ύφος, το ένα στους δρόμους της Μασσαλίας και το άλλο στο διάδρομο του τρένου. Τώρα δεν έχω πια την ίδια αίσθηση κι αισθάνομαι λιγότερο παρών σ’ εσάς, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πια τί κάνετε κι έπειτα είσαστε μαζί με τη Ζαζουλίτς κι όλες οι μικρές σας σκέψεις κάθε στιγμής απευθύνονται σ’ αυτήν, αναγκαστικά. Αλλά σας αγαπώ πολύ, σαν ένα πρόσωπο που δεν είναι εγώ, κι έχω πολύ όρεξη να ξαναδώ το προσωπάκι σας, χαριτωμένε μου Κάστορα. Θα ‘θελα πολύ να κάνετε ένα ευχάριστο ταξίδι αλλά φοβάμαι για σας, γιατί εδώ βρέχει και κάνει κρύο. Συναχώθηκα φοβερά στο πλοίο το τελευταίο βράδυ και με τον ωραίο καιρό που έχει εδώ, το συνάχι μου αναπτύσσεται και πεθαίνω στο βήχα.
.
1938
Κυριακή (Ιούλιος)
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Η ώρα είναι περίπου οκτώ. Είμαι στην Κουπόλ και μόλις έφαγα μια ωραία μπριζόλα με φασολάκια και μια τάρτα, διαβάζοντας ένα αστυνομικό…Δεν μου άρεσε που σας άφησα χθες, παράξενε μικρέ κοσμοταξιδευτή, θα είσασταν ακόμα μαζί μου τώρα, γεμάτη καλωσυνάτα χαμογελάκια, αν δεν είχατε αυτή τη περίεργη μανία να καταβροχθίζετε τα χιλιόμετρα. Πού στο καλό είσαστε; Σήμερα το πρωί στενοχωρήθηκα για σας γιατί είχε συννεφιά και σας φαντάστηκα εκεί ψηλά στη κορυφή του μικρού σας βουνού, κοιτάζοντας κάτω μ’ ένα πεισματάρικο ύφος μια θάλασσα από γκρίζα σύννεφα, σαν ένας άνθρωπος που ψαρεύει με καλάμι και κοιτάει το φελλό του πάνω στο νερό. Και μετά σας φαντάστηκα να τρυπάτε αυτό το χαλί, τρώγοντας μπαμπάκι και κινδυνεύοντας να σπάσετε κανένα πόδι – και τώρα είμαι ευχαριστημένος γιατί σας φαντάζομαι να τρώτε τη λαχανόσουπά σας, πανευτυχής και να πίνετε το κρασάκι σας. Σας αγαπώ πολύ, μικρό παράλογο. Όσο για μένα πήγα στην κυρία αυτή. Μιλήσαμε στο σκοτάδι, γελάει όταν σας σκέφτεται, λέει: «Ο Κάστορας με κάνει να γελώ» και «Έχει πολύ πλάκα ο Κάστορας». Κι εκείνη δεν θα σκεφτόταν ποτέ να σκαρφαλώσει στα βουνά, αλλά βρίσκει την ιδέα συμπαθητική, μου εξήγησε ότι είσαστε «καλά οργανωμένη»…
Αντίο, καλό μικρούλι μου, πιο χαριτωμένο μικρό όλου του κόσμου. Θα γράψω αύριο τη συνέχεια.
14 Ιουλίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Ας περάσουμε στην υπόθεση Μπουρντέν. Πάει πολύ καλά. Φίλησα χτες αυτό το φλογερό κορίτσι και μου ρούφηξε τη γλώσσα με τη δύναμη μιας ηλεκτρικής σκούπας, τόσο που ακόμα πονάω και κόλλησε πάνω μου όλο της το σώμα…Χαϊδευτήκαμε χωρίς καμιά κουβέντα, πράγμα που κάνει πιο ανάλαφρη τη διήγηση αυτής της νύχτας. Έκανα όλα τ’ άλλα εκτός απ’ την τελική πράξη. Είναι όπως η εμφάνισή της το δείχνει αρκετά, αυτό που ο Μπουμπού θα αποκαλούσε μια «μεγάλη ερωμένη». Είναι εξάλλου πολύ γοητευτική στο κρεβάτι..
Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Δεν σας έγραψα χθες και ποιος ξέρει πότε άραγε θα λάβετε αυτό το γράμμα. Αλλά ξαναδιάβασα πολλές φορές το δικό σας και κάθε φορά μου φαινόταν καινούργιο, όπως την πρώτη φορά. Ειδικά το κομμάτι όπου λέτε πόσο συνδεδεμένη είστε μαζί μου. Φανταστείτε πως αυτό που γράφετε, ότι σε περίπτωση σοβαρού πλήγματος δεν θα επιζήσετε μετά από μένα, μου έδωσε κι εμένα ένα συναίσθημα βαθιάς ηρεμίας. Δεν θα’ θελα να σας αφήσω πίσω μου, όχι επειδή θα είστε μια μικρή, ελεύθερη συνείδηση που θα κάνει βόλτες στον κόσμο κι εγώ θα ζηλεύω, αλλά επειδή με πείσατε ότι θα βρίσκεστε σ’ έναν παράλογο κόσμο. Κι έπειτα θα είναι το τελικό ξεκαθάρισμα. Σαν να καταστρέφονται και τα δυο τμήματα του κομμένου σκουληκιού. Αλλά μην ανησυχείτε, όλ’ αυτά τα σκέφτομαι θεωρητικά, αφού βρίσκομαι σ’ ένα θαυμάσιο χωριουδάκι της Αλσατίας, τελείως ασφαλής και με πλήρη άνεση. Κι έπειτα νομίζω τελικά, ότι σίγουρα θα προτιμούσα να συνεχίσετε τη ζωούλα σας χωρίς εμένα, μου φαίνεται σαν κάτι καλό που χάνεται, μια ζωή που σταματάει. Γεγονός πάντως είναι, ότι ποτέ δεν έχω ξανααισθανθεί τόσο έντονα ότι εσείς είστε ο εαυτός μου. Αυτές τις δυο τελευταίες μέρες είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος γι αυτό. Σας αγαπώ τόσο πολύ χαριτωμένε μου Κάστορα. Εξάλλου, όταν έχουμε ζήσει μαζί δέκα χρόνια απ’ τη ζωή μας, σκεφτόμενοι ο ένας μαζί με τον άλλο κι ο ένας για τον άλλο, χωρίς ποτέ τίποτα δυσάρεστο, είναι κάτι παραπάνω από αγάπη.
.
24 Δεκεμβρίου
Χαριτωμένε μου Κάστορα,
Είναι Χριστούγεννα και σίγουρα είστε μέσα στο τρένο, αγαπημένο μου μικρό, πιθανά ήδη να κοιμάστε, με το προσωπάκι σας ζαρωμένο απ’ την προσπάθεια να κοιμηθείτε, σας ξέρω καλά, πόσες φορές δεν σας έχω δει, στη γωνία απέναντί μου, απορροφημένη απ’ τον ύπνο και σοβαρή, μικρή μου και τόσο ήρεμη. Ω, εσείς που έχετε τόσο ταξιδέψει μαζί μου! Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν σκι πάνω απ’ το κεφάλι σας…Κι όταν ξυπνάτε, έχετε κόκκινα μάτια κι είστε σε υπερένταση, σας αγαπώ, μ’ αρέσει πολύ να θυμάμαι όλη τη μικρή σας ύπαρξη, όλους τους ενθουσιασμούς και τις εξάρσεις σας. Αυτό με κάνει να γελάω και κάνει τη καρδιά μου να λιώνει από τρυφερότητα για σας..
Jean-Paul Sartre / Lettres au Castor et à plusieurs autres / 1983
Γράμματα στον Κάστορα / επιστολές του Ζαν Πωλ Σαρτρ προς την Σιμόν ντε Μπωβουάρ / μτφ Καρίνα Λάμψα
http://25.media.tumblr.com/514481ce49fa0c1ac75e9d19ee055108/tumblr_mi7k2q8hqg1rw9vl9o1_1280.jpg
.