Επικήδειος λόγος | Ηλίας Πετρόπουλος, 1967

Μη μου στείλεις περιστέρια· μαντεύω τα λόγια αγάπης που θα μου πεις.

Ο έρως συμβαίνει σαν δυστύχημα. Κρατούσα, τότε, σαν βιολί το σώμα σου, μα τώρα που είμαστε μακριά σ’ έχω φωτιά παντοτινή μες στην καρδιά μου.

Σιωπώ μεν, αρνούμαι δε να πεθάνω γιατί τα δακρυσμένα μάτια σου πάντα με γνέφουν.

Χαίρομαι την παραφροσύνη μου τώρα.

Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία πού ένιωσε στη ζωή.

Αν πρόκειται κανείς να διατηρήσει την ευαισθησία του ας είναι ο ηττημένος.

Θα σε γκρεμίσω με δάκρυα, ζοφερή πολυαγαπημένη.

Η καρδιά με καρδιά μετριέται.

Αφότου γεννηθήκαμε ο θάνατος αναμένει.

Οι χαρές, όπως και οι ηδονές, οδηγούν στην γνήσια θλίψη.

Σαν χειρονομίες σφοδρού κοπετού μοιάζουν τα φτερουγίσματα αυτουνών που χορεύουν ζεϊμπέκικο.

Ο νους του ανθρώπου (ισχυρός ως ο έρως, πανίσχυρος ως ο θάνατος) εξακοντίζεται προς το παρελθόν. Η θλίψη αποτελεί την ηχώ τών ερωτικών λαϊκών ασμάτων.

Θα σταδιοδρομήσω του λοιπού ως προδότης. Κατάβαθα κι εγώ, κατάβαθα κι εσύ, πληγώσαμε τις καρδιές μας. Όλη νύχτα με ξυπνούσαν οι αναστεναγμοί μου.
Είμαι φίλος των νεκρών.

Η ιδιοφυΐα είναι η μόνη αποδεκτή μορφή παραφροσύνης, ο δε οίκτος φόρτος αλλοτρίων δυστυχιών.

Ο έρως στερείται νίκης. Αρχίζει και τελειώνει με ήττα του ανδρός.

Η απαισιοδοξία είναι απόδειξη ανθρωπιάς.

Εγώ ειμί ο εχθρός μου.

Συχνά κλέβω ψυχές, μα εσύ δεν είσαι κοντά μου, ούτε σε ξένα χέρια.

Είναι υπερβολή να ζεις με αγάπη κι είναι επικίνδυνο να κατέχεις, τόσο πολύ, τα μυστικά της ψυχής σου.

Αδυνατώ να θάψω τις αναμνήσεις κι αυτό θα προσδιορίσει τον θάνατο μου.

Κάθομαι τα βράδια, ολομόναχος, κατάμονος, στο καμαράκι που ξέρεις, και κατηγορώ τον εαυτό μου, κι όλο σκέφτομαι περί της αδυσωπήτου φθοράς των αισθημάτων.
Ο νους μου αρμενίζει προς την απελπισία.

Σε περιμένω μέρα και νύχτα και κάθε αυγή να ξαναγυρίσεις σε καρτερώ.

Όταν φεύγει η αγαπημένη είναι σαν νάχει πεθάνει. Στα μάτια σου τα σημάδια της προδοσίας.

Η δράση σχεδόν αποβλακώνει τον άνδρα.

Οι άνδρες των ρεμπέτικων τραγουδιών απεχθάνονται τους μετριοπαθείς.

Ο ερωτευμένος καταντάει μισός άνθρωπος.

Έρωτα μάθετε οι ενοικούντες επί της γης

Μιά ειδική λεβεντιά απαιτείται για νάναι κανείς ανήθικος.

Τα του παρελθόντος αγλαΐζονται.

Ο κυνισμός φαίνεται πως είναι ο θώραξ των ευαισθήτων, που τους προφυλάσσει από τον δαίμονα της ενδοσκοπήσεως.

Ο οίκτος έρχεται με τα χρόνια. Η σκέψη είναι δυστυχία.

Εξ οίκτου αμαρτάνω. Τρομάζω όταν σκέφτομαι. Υπήρξες τόσον ωραία που σε σεβόμουνα.

Η αυτοκτονία είναι έκφραση ανταποδοτική της κοινωνικής ποινής του ψυχικού εξοστρακισμού.

Η μόνη προσωπική χειρονομία στην αυτοκτονία είναι η αυτόχειρη εκτέλεση μιάς κοινωνικής αποφάσεως.

Μοναξιά θωπεία θανάτου.

Θάνατοι και θάνατοι θα διαβούν μα συ θα βαστάς μέσα μου. Εσύ, που απουσιάζεις κι ωστόσο νιώθω να με κοιτάς με χίλια μάτια. Η δεινή, εσύ, που μ’ ανάγκασες ν’ αγαπήσω τα λουλούδια περισσότερο απ’ τους ανθρώπους.

Ισχυρότερη μνήμη είναι η μνήμη της καρδιάς.

Ο λυρισμός ήταν η μόνη επιτρεπτή στους ρεμπέτες πολυτέλεια.

Τρυφερότης περιβάλλει, σαν δροσερό φύλλωμα, τα παλαιά αισθήματα.

Για μιαν ακόμη φορά, στην άκρη τού γκρεμού, αλλάζω ψυχή κι ο νους μου ανθοφορεί.

Καλβίνος του αγνού έρωτος, ελπίζω πως και η πλέον άσπλαχνη αγαπημένη δεν δύναται να σκοτώσει την ποίηση που κρύβει μέσα του ένας σιωπηλός άνδρας.

Ο ρεμπέτης γνωρίζει ότι ο έρως είναι μεταθετό αίσθημα και ότι ο οίκτος των επικυριάρχων η αγάπη είναι.

Αν δεν χτίσεις μιά ζωή σφαλμάτων και αμαρτιών δεν θα εξαρθείς εις υπήκοον τού θανάτου, πως οπωσδήποτε καλύτερα είναι να σε σκοτώσουν παρά να αυτοκτονήσεις αφού η ανίκητη τρομερή πλειοψηφία των μοχθηρών ούτε αιδημοσύνην ούτε χλωρόν φόβον ένιωσε ποτέ, και, πως η καρδία οίκος της ψυχής εστίν.

Η φιληδονία είναι αληθινή αρρώστια.

Ουσιαστικώς τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι ερωτικές επιστολές.

Αγάπησα κάποιαν κυπαρισσένια τέως άγνωστη που δεν ξεχνιέται.

Τώρα εδώ κοντά φτερουγίζεις — μακριά μου όσο ποτέ.

Όσο κι αν ο άνθρωπος έχει βουνό την καρδιά αδυνατεί να αγαπήσει πολλές φορές στη ζωή του.

Ο έρως είναι ένας γλυκόπικρος εφιάλτης, σάβανο των ζωντανών, φονεύς, ψυχοβγάλτης, νεκροπομπός πουλιών, ελευθερωτής.

Αθήναι, Μάιος 1967

Ηλίας Πετρόπουλος

(αποσπάσματα)

Για το βιβλίο ”Ρεμπέτικα Τραγούδια”, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας,
η χούντα καταδίκασε τον Ηλία Πετρόπουλο σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968.